Psychiatrische inrichting

Het gesprek ontging haar heel snel. Eliana keek van haar oom achterom naar de dokter voor haar, nu zeiden ze dat ze klinisch depressief was, dat ze medicijnen moest slikken en misschien een tijdje in een psychiatrisch ziekenhuis moest worden opgenomen.

‘Ik ben niet gek.’ Zei ze.

‘Natuurlijk ben je niet gek, lieverd.’ Zei haar oom terwijl ze haar even op haar hoofd klopte.

‘Betuttel me niet.’ Zei ze. ‘Ik ben hier alleen omdat jij mij ook hebt gedwongen. Je zei dat het alleen rouwbegeleiding was.'

‘Agressief ook. Ik begrijp het.’ De dokter kauwde op de punt van zijn pen en maakte nog een aantekening. Eliana rolde met haar ogen en leunde achterover in haar stoel. Het was zo frustrerend om met deze mensen te praten. Ze schudde haar hoofd en zuchtte. Ongeveer zes maanden geleden kwamen haar ouders om bij een auto-ongeluk, allebei tegelijkertijd. Ze was drieëntwintig jaar oud, technisch gezien een volwassene, maar toch was het veel voor een jong meisje om in zich op te nemen, om haar beide ouders op dezelfde dag te verliezen, om als gevolg daarvan al het onroerend goed van haar ouders te erven, inclusief een groot victoriaans herenhuis, een vakantiehuis in een herenhuis, een penthouse in New York en het huis waar ze daadwerkelijk woonden, al haar moeders paarden, haar vaders bedrijf, de auto's, de boot. Het was gewoon veel dat ze op dit moment op haar bord had, ze had haar hbo-opleiding amper afgemaakt, en nu was zij degene die alles draaiende moest houden en alle moeilijke beslissingen moest nemen.

Het was normaal dat ze zich overweldigd voelde, het was normaal om te rouwen om het verlies van haar ouders, maar toch overtuigden haar oom en tante haar om wat rouwbegeleiding te krijgen, wat therapie om met alles om te gaan. De manier waarop ze het haar uitlegden, was logisch. Maar nu ze hier echt was, zittend in het kantoor tegenover de psychiater, kreeg ze de indruk dat ze gek aan het worden was. Haar woorden werden verdraaid, noch haar oom, noch de dokter leken echt naar haar te luisteren.

Ze schudde haar hoofd weer. ‘Je kent me niet eens.’ Schreeuwde ze.

‘Vertel het me maar.’ De psychiater zei kalm en bedaard. Hij legde zijn potlood neer en leunde naar voren. ‘Ik luister.’ zei hij. 'Ik probeer je te leren kennen, maar je moet je openstellen.'

Hij was vrij jong voor een psychiater, ze had zich een dr. Freud-type voorgesteld, een oude, gedistingeerde heer met een lange baard die een pijp rookte in een stoffig kantoor vol boeken, maar deze man was nog maar veertig jaar oud, op zijn hoogst. Hij had golvend bruin haar en karamelkleurige ogen. Hij schonk haar een vriendelijke glimlach.

‘Ik luister naar Eliana.’ Zei hij opnieuw. 'Zeg eens.'

‘Er is niets mis met mij.’ Zei ze. ‘Natuurlijk ben ik mijn ouders kwijtgeraakt en heb ik nu veel op mijn bord, maar tot nu toe denk ik dat ik het heel goed red, weet je, gezien de omstandigheden. Ik ben gewoon een beetje overweldigd en soms huil ik, maar dat is niet gek, het zou raar zijn als ik niet huilde.’

‘Ik begrijp het.’ zei de dokter. Er was even oogcontact met haar oom, een veelbetekenende blik alsof ze een geheim deelden.

‘Wat?’ vroeg ze.

Beide mannen keken haar onschuldig aan.

‘Wat betekende die blik?’ vroeg ze.

‘Welke blik?’ vroeg de dokter.

‘O mijn god.’ Een gefrustreerde zucht. Eliana schudde haar hoofd. ‘De blik die jullie twee duidelijk deelden. Iets beramen, een geheimzinnige blik, zojuist.'

‘Ik snap wat je bedoelt,’ zei de dokter tegen haar oom. ‘Ze heeft zeker waanvoorstellingen, ik denk dat je gelijk hebt, toegeven zou de beste manier zijn om vanaf hier verder te gaan.’

Wacht wat? Eliana staarde de twee mannen vol ongeloof aan. Ze was hier alleen voor wat rouwbegeleiding, toen overtuigden ze haar dat ze depressief was en boden ze haar medicijnen aan, en nu had ze ineens een waanvoorstelling. ‘Ik niet.’ Zei ze. Het realiseren van werkelijke waanvoorstellingen zou waarschijnlijk precies hetzelfde zeggen. Ze zat vast, wat ze ook deed, het zou alleen maar hun idee bevestigen dat ze inderdaad een psychiatrische stoornis was. Ze zakte achterover in haar stoel en keek naar haar eigen nieuwe roze Prada-schoenen. Er zat een klein stukje stof op de neus en met haar duim veegde ze het weg. Ze haalde diep adem, probeerde haar kalmte te herwinnen en keek de dokter recht in zijn karamelkleurige ogen.

‘Luister.’ Zei ze. ‘Er is absoluut niets mis met mij. Ik voel me prima. Ik wil nu naar huis.'

‘Wacht even, lieverd.’ Haar oom greep haar pols en hield haar tegen. 'Laat de dokter zijn beoordeling afmaken, oké?'

‘Nee.’ Zei ze. ‘Ik ben hier niet om beoordeeld te worden. Waarom doe je me dit aan?’ vroeg ze aan haar oom.

'Ik ben hier alleen om je te steunen.'

‘Ik heb genoeg gezien.’ zei de dokter. 'Ik geef haar toe.'

‘Me toegeven?’ schreeuwde ze vol ongeloof.

Haar oom probeerde haar te kalmeren, maar ze was inmiddels woedend. Ze probeerde uit zijn greep te komen, ze trok aan zijn vingers en wilde zo het kantoor uitlopen. De vingers van haar oom drukten in haar arm. Ze trok en wrikte, maar hij liet niet los.

‘Laat me gaan.’ Ze schreeuwde, ze schreeuwde, ze schopte in het rond.

‘Het zou niet veilig zijn om je nu naar buiten te laten gaan.’ zei haar oom, zich vervolgens naar de dokter wendend. 'Heb je niet iets om een ​​agressieve patiënt volgzaam te houden, je weet wel om te voorkomen dat ze zichzelf pijn doen.'

‘Natuurlijk.’ De dokter zei. 'Ik zou haar een injectie Lorazepam kunnen geven, is dat goed?'

‘Is dat de sterkste die je hebt?’ vroeg haar oom.

‘Nee, er is ook een nieuwe...’

‘Geef haar de sterkste. Ze is een vechter.’ beval haar oom.

Eliana had het nog steeds moeilijk. Ze schopte haar oom tegen zijn schenen, ze probeerde hem een ​​knie in de buik te geven, maar hij hield haar heel kalm op armlengte afstand.

‘Waarom doe je dit?’ Schreeuwde ze. 'Je kent me, je weet dat er niets mis met me is.'

De dokter had een spuit klaargemaakt, een dunne plastic spuit met een glimmende zilveren naald erop. Hij pakte haar arm en injecteerde haar in de biceps. Eliana keek, ze kon niet geloven dat dit echt gebeurde. Een doffe wolk verspreidde zich door haar arm, schoot omhoog door haar ruggengraat, een kalmerende tinteling, een golf van slaperigheid, ze knipperde met haar ogen en probeerde zich te concentreren.

‘Snelwerkend en krachtig.’ Zei haar oom en knikte goedkeurend naar de dokter. Hij leidde haar voorzichtig terug naar haar stoel. Haar hele lichaam voelde nu verdoofd en tintelend aan, haar gedachten vertraagden enorm, ze voelde zich zorgeloos, alsof niets er meer toe deed. Ze herinnerde zich dat ze zich moest verzetten, maar op de een of andere manier had ze niet de energie om te vechten, het enige wat ze eigenlijk wilde, was een dutje doen. Toch kon ze nu niet toegeven. Ze dwong zichzelf haar ogen open te houden.

‘Dus nu heb ik je handtekening hier nodig.’ Zei haar oom. ‘Dit is de verklaring die zegt dat ze volgens jou niet in staat is om voor zichzelf te zorgen en niet in staat is om zelf beslissingen te nemen. Daardoor ben ik haar wettelijke voogd die verantwoordelijk is voor haar en natuurlijk voor haar erfenis.'

De dokter tekende. Haar oom blies met pruillip op de drogende inkt, een vriendelijk knikje, eerst naar de dokter en toen naar haar. Hij kneep even in haar wang.

‘Awh.’ Zei hij. 'Ze is er echt uit, nietwaar?'

Zij schudde haar hoofd. Veel te snel. De kamer draaide om haar heen. Ze probeerde te stoppen met bewegen en greep naar de rand van haar stoel om haar evenwicht te bewaren. Ze was er niet uit. Ze wist precies wat er gebeurde, ze stalen haar geld, haar erfenis. ‘Thieffff.’ Haar stem slurpend, haar tong dik en niet meewerkend. ‘Traitooo...’

‘Arm ding.’ Zei de dokter. ‘Allemaal waanvoorstellingen hebben, in al die samenzweringen geloven, denken dat iemand haar geld probeert te stelen.’

Beide mannen lachten luid. ‘Ik heb absoluut een idee hoe ze op dat idee kwam.’ Haar oom kneep in haar knie en schudde even met haar been. Een sadistische glimlach kroop over zijn lippen. Hij concentreerde zich weer op zijn papieren. ‘Dus nu ik haar officiële wettelijke voogd ben. Ik teken voor haar toelating en laat haar aan jouw zorg over... voor onbepaalde tijd, denk ik. Ik moet ook tekenen voor een behandelplan, nietwaar. Nou, ik denk dat het meest humane is om haar gedrogeerd uit haar hoofdje te houden, zodat ze ons niet zal aanklagen, vind je niet. Hoe dan ook, het kan me niet schelen, zij is nu jouw probleem, doe met haar wat je wilt, ik teken alles.’ Zei haar oom terwijl hij uit zijn stoel kwam.

‘Nou, haar voor onbepaalde tijd in het ziekenhuis houden, is niet goedkoop.’ Zei de dokter.

‘Je dacht toch niet dat ik je honorarium zou vergeten?’ Haar oom schreef een cheque uit en overhandigde die aan de dokter. Voordat hij wegging klopte hij haar op haar hoofd. ‘Tot ziens Eliana. Het spijt me te zien dat mijn arme nichtje zo geestelijk gestoord is, maar... ja.' Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een kusje op haar wang, en toen liep hij het kantoor uit. De deur sloeg dicht.

De knal weergalmde nog steeds in haar hoofd. Ze was gewoon zo moe, zo slaperig en versuft. Haar lichaam leek niet te willen bewegen. Woorden draaiden rond en rond. Het was alsof ze niet helemaal begreep wat er zojuist was gebeurd. De dokter hielp haar opstaan ​​en zette haar neer in een rolstoel. Haar geest gevoelloos, haar hele lichaam gevoelloos en tintelend. Ze keek naar haar eigen handen, haar vingers heen en weer bewegend, ze zag de vingers bewegen, maar toch voelde ze zich onthecht alsof het niet haar handen waren.

De dokter duwde haar rolstoel het kantoor uit. Hij duwde haar door een gang. Ze zag mensen, heel veel mensen, verpleegsters, andere patiënten, andere doktoren, er was een ziekenhuis vol mensen. Ze moest het iemand vertellen. Ze moest iemand vertellen wat er was gebeurd.

‘Monnney.’ Schreeuwde ze met een onduidelijke stem. 'Monnney.'

‘Wat is er schat?’ vroeg de dokter. ‘Wil je je mama? Je bent mama is dood weet je nog.’

Zij schudde haar hoofd. De dokter zat erbij, de dokter werkte voor haar oom. Ze greep een nieuwe dame bij haar arm, ze zag eruit als een verpleegster, gekleed in groene scrubs, haar haar in een strakke knot en een vriendelijk gezicht. Eliana houdt haar met beide armen vast. ‘Ze stelen mijn geld.’ Zei ze tegen de verpleegster.

‘Ik weet het, schat.’ Ze streek met haar hand door Eliana’s haar en keek toen naar de dokter: ‘Is dit de nieuwe?’ vroeg ze.

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Eliana. ‘Werk je ook voor hen?’

‘Iemand kan wat antipsychotica gebruiken, denk ik.’ De verpleegster kneep in haar wang.

‘Ik zal haar zelf rondleiden.’ zei de dokter. Hij duwde de rolstoel door de gangen en betrad een lege kamer met niets anders dan een bed. Witte muren, wit plafond.

‘Welkom thuis.’ zei de dokter. Hij hielp haar uit de rolstoel en droeg haar verzwakte lichaam naar het bed. Hij legde haar voorzichtig neer. Hij zei dat andere patiënten niet zulke dure schoenen of dure kleren hadden, dat ze zich moest omkleden in iets geschikters. Hij draaide zich om en deed de deur van haar kamer op slot, toen kwam hij weer naar haar bed. Hij deed haar pumps uit. Eliana probeerde hem te trappen, maar haar benen werkten niet zo. Het bed was lekker zacht, het kussen deukte onder haar hoofd. Ze liet de drugs vallen die in haar hoofd rondwervelden, waardoor ze slaperig werd, nog slaperiger, nu ze lag leek het allemaal te tollen, het leek allemaal zo onwerkelijk. Toch probeerde ze de dokter opnieuw te trappen.

‘Voorzichtig nu.’ Hij zei. Haar been terug in de matras drukken. Hij streelde even met haar voeten, de panty die over haar tenen gespannen was, dat vond hij blijkbaar leuk. Hij masseerde haar voeten. Het was eigenlijk heel fijn, heel rustgevend, ze voelde haar ogen even sluiten, ze wilde zo graag toegeven, maar tegelijkertijd spoorde een stem ver weg haar aan om wakker te blijven, hier tegen te vechten, tegen alles te vechten dit onrecht, ze hoorde hier niet thuis.

De dokter trok haar panty van haar benen. Hij ritste haar rok open, knoopte haar blouse open, tilde haar zwakke lichaam op en haalde haar armen uit de mouwen. Hij deed ook haar beha uit en duwde haar slipje naar beneden. Nu was ze helemaal naakt. Zijn hand vond zijn weg tussen haar benen, hij duwde haar dijen wat wijder en streelde haar schaamlippen.

gromde Eliana. Proberen haar heupen te verwijderen, weg te rollen van zijn handen. ‘Daar, daar.’ zei hij. Terwijl je haar gemakkelijk overweldigt en haar weer op haar rug rolt. Met één hand kon hij haar op haar plaats houden, terwijl de andere hand haar poesje verkende, alle plooien en plooien die hij aanraakte, zijn vinger wreef over haar schaamlippen en omcirkelde haar clit. Een golf van opwinding schoot door haar lichaam.

Eliana schudde haar hoofd.

‘Ssst.’ Zei de dokter. 'Dat voelt nu fijn, nietwaar, je hoeft niet tegen die goede gevoelens te vechten, je bent nu onder mijn hoede, ik beslis wat er met je zal gebeuren, en als je een braaf meisje bent, zal de dokter je een goed gevoel geven.” Zijn vinger cirkelde nog steeds rond haar klitje, ze kreeg het warm en nat, ze voelde het gebeuren en de dokter ook. Hij wreef plagend met zijn vinger in haar nattigheid en wreef haar eigen geilheid over haar borsten en gezicht, waardoor ze het van zijn vinger moest likken.

Eliana zoog op zijn hand. Nog steeds versuft. Dronken. Vechten tegen de slaap. Toch was er iets in haar, een stem, een gedachte die heel erg wakker was en haar vertelde hem te bevechten, de dokter te bevechten, alles en iedereen te bevechten. Ze beet in zijn vinger.

‘Auw.’ De dokter sloeg haar in het gezicht. 'Kleine teef.'

Een scherpe stekende pijn trok door haar wang, een doffe pulserende warmte bleef. Hij wreef weer over haar klit. Zijn vinger op en neer laten glijden door haar spleet, tintelende opwinding, versufte woede, verwarring. Zijn vinger drong bij haar binnen. In- en uitstappen. Ze voelde het topje van zijn vinger haar sponsachtige binnenkant masseren. Het was precies de juiste plek. Haar lichaam reageerde onwillekeurig. Ze probeerde het tegen te houden, maar het lukte niet, haar ademhaling werd onregelmatig, haar hart ging sneller kloppen, haar heupen schommelden en volgden zijn ritme. Ze kreunde.

‘Kijk.’ zei de dokter. ‘Als je meewerkt, ga je het hier heel leuk hebben. We zullen je de beste drugs geven, zoals echt goede drugs, beter dan die shit die op straat wordt verkocht, je zult high zijn als vlieger en je zult tegelijkertijd seksueel genot ervaren, klinkt dat niet mooi ?'

Eliana knikte. Toen schudde ze haar hoofd. Een beetje in de war. Zijn vingers die haar nog steeds neukten, maakten het moeilijk om na te denken. Er was één gedachte waar ze de hele tijd aan vasthield, maar nu die gedachte wegebde in opwinding, vergat ze wat het was. Het was alsof haar tintelende poesje elk beetje concentratie opeist dat ze nog had.

'En als je niet meewerkt, hebben we riemen om je vast te binden, en dwangbuizen, en elektroshocktherapie en allerlei andere manieren om je te onderwerpen, en waarschijnlijk krijg je toch wat drugs, want dat is wat je doet' vroeg mijn oom.'

Zijn vinger gleed diep in haar kutje, ze voelde zijn knokkel langs haar schaamlippen glijden. Een andere vinger gleed in haar. Hij beukte haar nu sneller. Ze raakte zo opgewonden dat er een orgasme begon op te bouwen. Intenser en intenser. Ze kreunde onwillekeurig. Haar kutje klemde zich samen, haar orgasme bonsde door haar lichaam, een golf van opwinding verspreidde zich door haar ledematen, haar heupen schommelden.

‘Braaf meid.’ zei de dokter. Hij verwijderde zijn vingers en ritste zijn eigen broek open. Een grote roze pik stuitert in zicht. Het was een beetje scheef, maar erg dik, een ader die rond de schacht kroop.

‘Doe nu wijd open, prinsen.’ zei hij. Terwijl hij zelf aan haar benen trok en zich tussen haar knieën positioneerde. Hij ging bovenop haar liggen. Zijn pik rust warm en kloppend tegen haar kutje. Hij wreef zich tegen haar kruis. Haar gezicht en haar borsten kussen.

Eliana was bedwelmd door geilheid. Zo voelde het tenminste. Nee, niet alleen geilheid. Ook door de medicijnen die ze haar hadden gegeven natuurlijk. De restanten van haar orgasme golfden nog door haar lichaam, ze was warm en een beetje bezweet. Haar hart bonsde luid. Verward keek ze de dokter aan. Niet echt zeker of ze hem moest blijven uitdagen. Ze kon hem niet eens wegduwen. Ze was veel te verzwakt door de drugs om zoiets te doen. Ze was hulpeloos.

Hij tilde haar heupen op, met behulp van zijn hand leidde hij zijn penis naar binnen.

‘Je bent zo nat, schat.’ zei hij. 'Zo'n nat geil hulpeloos patiëntje.' Zijn pik gleed diep in haar. Haar vulva uitrekken met zijn dikte. Hij gromde. Even op adem komen, toen begon hij te stoten. Met diepe, lange slagen voelde ze hem in en uit glijden. Botsend tegen de binnenkant van haar vagina, langs de schaamlippen wrijvend, zijn bekken botsend tegen haar clit. Ze raakte weer opgewonden. Hulpeloos opgewonden.

De dokter greep haar bij haar middel. Hij bewoog haar lichaam mee met zijn ritme. Zijn pik diep duwen, haar hard en ruw beuken. Ze voelde een ander orgasme opbouwen, een kleine orgastische tinteling die snel in haar groeide. Opbouwen. Wordt met elke stoot steeds intenser. Hij werd groter en groter en zijn lul duwde diep in haar vagina. Ze schudde haar hoofd, ze deed haar uiterste best om het tegen te houden.

‘Geef je nu maar over.’ De dokter zei alsof hij wist dat ze op het punt stond een orgasme te krijgen. Zijn vinger drong in haar heupen, hij trok haar dichter naar zich toe, beukte haar nog dieper, en toen overspoelde het haar, het verspreidde zich door haar lichaam en haalde haar snel in.

Haar lichaam schommelt van genot. Haar geest verdoofd door alle opwinding. Ze hoorde de dokter kreunen en stotteren wat een braaf meisje ze was. Hij was verkrampt, zijn gezicht helemaal verkrampt, zijn pik bonsde in haar.

Hij zonk boven op haar. Luid hijgend. Zweterig. Hij knabbelde even aan haar oor.

'Zien. Jij en ik gaan heel veel plezier hebben.’ Zei hij.

Zijn gewicht zwaar bovenop zijn borst. Ze kon amper ademen. Zijn haar kriebelde haar mond. Ze probeerde de haren weg te blazen. Hij verwijderde zijn pik uit haar vagina. Het was alsof ze wat helderder kon nadenken nu de opwinding was afgenomen.

Ze moest hier weg, en dan moest ze naar de politie gaan en achter haar oom aan gaan. Hij was degene die opgesloten moest worden. Hij had haar bedrogen, haar verraden, hij had al haar geld gestolen, ze moest iets doen. Ze probeerde de dokter weg te duwen om uit bed te komen.

‘Ssst.’ Zei de dokter. 'Wacht maar even.'

Ze bleef maar kronkelen en hem afweren. Totdat hij met tegenzin uit bed opstond.

‘Goed, goed.’ zei hij. Hij deed een kast open en haalde er een papieren ziekenhuispyjama uit. Ondanks al haar pogingen om zich te verzetten en terug te vechten, kleedde hij haar heel gemakkelijk aan.

‘Je bent nog steeds behoorlijk uitdagend, nietwaar?’ zei hij. Zonder op een antwoord te wachten, bond hij haar vast aan het bed. Ze bevocht hem zo goed als ze kon, schoppend, schreeuwend, slaand, bijtend. Maar haar spieren waren gewoon niet in staat, te zwak om echte schade aan te richten.

‘Ik ben blij dat je oom me heeft overgehaald om je het sterke spul te geven. Hij kent u goed.’ zei de dokter terwijl hij de laatste sluiting over haar buik sloot. Ze kon nu helemaal niet meer bewegen. Hij klopte haar op haar buik. ‘Nu moet ik even mijn werk doen. Laten we je iets geven om je in bedwang te houden.’ Hij opende een andere kast vol met rinkelende glazen flessen en ritselende injectiespuiten in plastic gewikkeld. ‘Je bent een braaf meisje geweest, hè, ik zal je iets lekkers geven, iets om even uit te rusten.’ Hij duwde een nieuwe spuit uit het plastic en vulde hem. Hij kwam toen om haar te injecteren. Hoeveel ze ook schreeuwde of worstelde, ze kon niet bewegen, hij rukte de naald in haar arm en duwde het medicijn in haar bloedbaan. Het haalde haar snel in. Hoog voelen. Euforisch bijna. Zwevend. Dan plotseling een golf van slaperigheid. Ze voelde hoe haar lichaam om haar heen in slaap viel, haar ogen wegrolden, haar oogleden dichtvielen. Haar geest vervaagde, vervaagde gedachten, vertraagde tot er niets meer was om over na te denken.

***