Panopticum

Ik wou dat ik helderder kon denken dan ik. Ik wou dat ik de dingen beter kon zien dan ik. Soms, als je alles kunt zien, mis je de dingen die er het meest toe doen.

Mijn werk? zien. En ik zie veel. Het zou zelfs geen understatement zijn om te zeggen dat ik alles zie. In ieder geval alles wat belangrijk is. Ik staar naar de schermen in een kleine kamer en zorg ervoor dat er niets ergs gebeurt. Beveiliging. Natuurlijk gebeurt er nooit iets ergs, maar misschien komt het omdat mensen weten dat er camera's zijn, mensen weten dat er een man zoals ik naar deze schermen kijkt. Beveiligingstheater, noemen ze dat. Zoek het op.

Mensen waren bang voor mij. Slechte mensen waren bang voor me. Ik denk dat dat me een goede man heeft gemaakt. Maar het meest interessante voor mij was dat ik uit de eerste hand wist wat een goede man zo slecht kon maken. Misschien was goed zijn dat ene ding dat ik niet kon zien in mijn oneindige visie van het bedrijf waarvoor ik werkte. Op een gegeven moment vergat ik zelfs wat het bedrijf uitdeelde. Mijn werk was niet direct verbonden met wat het bedrijf verkocht. En we zaten in een leuke buurt - mijn werk hield niet eens meer verband met misdaadpreventie. Mensen zijn bezige wezens - je moet iets te doen hebben om bezig te blijven. Anders zou je gewoon gek kunnen worden.

Toen werden mensen mijn werk. Het begon onschuldig genoeg - patroonherkenning was de eerste stap. De baas van het bedrijf zou op dinsdag eerder lunchen. Eén man ging elke dag om 22.30 uur zonder mankeren naar de wasruimte en bleef daar ongeveer zes minuten. Dag in dag uit keek ik alleen maar naar deze camera's. Mijn taken gingen in theorie verder dan dat, maar in werkelijkheid nooit. Ik ben nooit geroepen om op het dak te patrouilleren, ik ben nooit geroepen om met mensen te praten. Doe je werk. Doe je werk. Dit was mijn werk. Zitten, mensen kijken.

Mensen werden video's, ontvouwd voor mij. Video's werden verhalen. Verhalen werden fantasieën. Doe je werk. Ik begon wat beter naar de schermen te kijken. Ze zeggen hoe beter je kijkt, hoe minder je ziet. Al snel vervaagden de andere schermen een voor een totdat ik er nog maar één tegelijk kon zien. Tien werden er te veel. Twee werden er te veel. Er was maar één scherm belangrijk, en dat was het scherm waarop Clara stond.

Lieve Klara. Clara werd mijn interesse. Interesses werden fascinaties, fascinaties werden fantasieën. Doe je werk. Als Clara en ik elkaar ooit op straat of in de club hadden ontmoet vóór de dag dat ik haar had gevonden, kan ik me niet voorstellen dat ze mijn type zou zijn geweest, en ik ook niet het hare. Maar we ontmoetten elkaar niet in de club. We hadden een afspraak op kantoor en ze wist het niet eens. Hoe romantisch. Haar maniertjes vielen me als eerste op - de manier waarop ze haar haar ronddraaide als ze zich verveelde, de manier waarop haar schouders stuiterden als ze giechelde. Ze was zo nonchalant. Ze nam het werk niet al te serieus. En toch was ze niet overdreven flirterig en zorgde ze er nooit voor dat de kantoorjongens haar najagen als een plagerige gebruiker. Het hielp dat ik meestal iets goed kon zien - haar lichaam groeide op me, alsof haar lichaam door haar te leren kennen vanzelf mooier maakte. Een mooie welgevormde kont die voortdurend wordt aangemoedigd door haar kledingkeuze, een buste die niets te wensen overlaat. Maar ik was een overpresteerder - ik verlangde toch.

De echte verkoop voor mij werden de ogen. Ik kon ze eerst niet helemaal zien, maar zodra ik wist dat Clara mijn aandacht had getrokken, wist ik dat ik haar ogen moest zien. En ik had de perfecte tools om dat te doen. Uitbreiden. Uitbreiden. Met een ingezoomde camera drongen haar diepbruine ogen een vluchtig moment door in mijn ziel toen ze zich omdraaide in haar stoel. Er was iets in haar blik - een verlangen. Een verlangen. Een lust. Ik had mijn fascinatie goed uitgekozen - Clara had de kracht om te verleiden met alleen haar ogen. Ze was praktisch een geschenk - misschien zelfs een door God gegeven reden voor mij om hier te zijn. Ik had nu een excuus om te komen werken. Excuses werden redenen, redenen werden doelstellingen, doelstellingen werden mijn focus.

Patroonherkenning speelde hier een grote rol. Ik begon de Clara's die ik zag te nummeren. Clara #1 was de Clara die ik aan het werk zag. Maar toen was er Clara #2, de Clara die net vrij was van haar werk, opgewonden om uit de stoel te komen, zich uit te rekken en haar hokje te verlaten. Een tijdlang werd het stuiteren tussen Clara #1 en Clara #2 mijn tijdverdrijf, mijn favoriete show. In een heel speciale aflevering kreeg ik Clara #3 te zien, de Clara die boos werd toen haar computer begon te haperen. Ik kwam bijna van verbazing uit mijn stoel, als reactie op het zien van de nieuwe Clara. Clara was niet langer een show, ze was haar eigen persoon met gevoelens en ambities. Sonder, noemen ze dat. Zoek het op.

Hoe meer ik Clara #3 zag, hoe meer ik haar uit de weg wilde hebben om plaats te maken voor Clara #2, de gelukkige Clara. Ik wilde er zijn voor Clara. Maar ik was niet dom, ik was nooit dom. Ik was onzichtbaar voor Clara, alle drie. Ik was het oog in de lucht en Clara keek alleen maar naar haar scherm, net als ik. Ik moest meer ontsnappen aan mijn positie boven Clara dan zij aan haar positie onder mij, gevangen in een gevangenis van veiligheid waar ik haar kan zien, maar zij mij niet. Panopticon, noemen ze dat. Zoek het op. Ik moest een manier vinden om naar binnen te wurmen, om een ​​actief deel van Clara's leven te worden in plaats van een passief leven, om een ​​speler te worden in plaats van een toeschouwer. Ik was het gejuich vanaf de tribune beu, ik wilde zelf het veld op en het publiek laten zien wat ik in me had.

Ik kwam natuurlijk uitgerust. Alle apparatuur stond tot mijn beschikking. De camera's die ik bestuurde waren er voor mij om te gebruiken. Doe je werk. Uitbreiden. Uitbreiden. Een visitekaartje op het bureau. Klara Jackson. Ik had een volledige naam. Ik had ook Facebook en wist precies wat ik moest doen. Uitbreiden. Uitbreiden. Ik grijnsde de eerste keer dat ik haar profiel vond - het beveiligingstheater van Facebook had haar niet gewonnen. Misschien heb ik wat onderzoek gedaan. Misschien heeft iedereen op deze manier al een beetje onderzoek gedaan op Facebook. Maar iedereen stopt na een tijdje omdat ze zich schuldig of ongemakkelijk voelen. Het is tenslotte alleen maar gezond. Trouwens, het was nog een vroeg punt en ik leidde nog steeds het Panopticon.

Draai het niet goed genoeg. Audio. Ik had geluid nodig. Ik belde mijn superieuren, voor het eerst in lange tijd. Wat gebeurt er als ze nee zeggen? Nee wordt 'het is nodig'. 'Het is nodig' wordt 'ja'. 'Ja' wordt 'onmiddellijk'.

Stel dat ik een nachtdienst heb, en er breken mensen in. Dit zijn slechte mensen. Goede mensen. Goed in wat ze doen. Ze zijn gewoon uit het oog verloren wat het betekent om goed te zijn. Of beter gezegd, gehoorverlies. Ze haalden de camera's tevoorschijn, ja, maar toen ze wat documenten stalen, schreeuwden ze een hoop, en dat is wat me erop attent maakte. Stel dat ze maar ternauwernood zijn ontsnapt en niets traceerbaar hebben achtergelaten. Stel dat de audio de enige aanwijzing zou kunnen zijn. Dan wordt nee ja. Deze jongens waren tenslotte goed. Erg goed. Ze wisten precies hoe ze zich moesten verstoppen, misschien hebben ze eerder in de beveiliging gewerkt of zoiets. De documenten? Van weinig waarde, maar het was een principekwestie. Trouwens, de documenten waren op dit moment niet verborgen, ze waren verbrand, maar dat wist niemand, dus ze zouden een tijdje achter niets aan jagen. Morgen zouden de microfoons worden geïnstalleerd.

Een paar dagen later kom ik erachter dat het Clara niets kan schelen. Ze plaatst veel van haar gevoelens op haar Facebook-muur en de nieuwe microfoons werden niet genoemd. Ze is nog steeds Clara #2 onder dat masker van Clara #1, en ik heb Clara #3 al een tijdje niet meer gezien. Maar nu zie ik Clara niet alleen, ik hoor haar. Ik krijg de volledige drie dimensies van Clara. Horen wordt begrijpen, begrijpen wordt voelen, voelen wordt willen. Doe je werk.

De sfeer van verlangen is net zo aanwezig in Clara's stem als in haar ogen. Voor ongeoefenden betekent haar stem niets, maar de hoogheid van haar stem is opzettelijk. Verleidelijk, delicaat, je aansporend om dichterbij te komen. De manier waarop haar adem verschuift als ze praat over iets dat ze leuk vindt, de manier waarop ze net iets te lang aan haar klinkers vasthoudt, niets ontsnapt aan het Panopticon. Er klinkt een zweem van lust in haar stem, ze smeekt onzichtbaar of iemand haar wil komen halen met haar hoge, plagerige stem. Het hoofdregister, noemen ze dat. Zoek het op.

Door haar Facebook te bekijken, begrijp ik dat Clara vrijgezel is. Door naar haar te luisteren, begrijp ik dat ze tekortschiet. En door naar haar te kijken, begrijp ik waar ze heen gaat, dag na dag. Patroonherkenning. Ik begin afwisselend online naar haar interesses te kijken en te repeteren hoe ik ze zou kunnen uitspelen als we elkaar toevallig op straat zouden ontmoeten. Dan, op een dag, gebeurt het. Als Clara ergens aan de overkant van de straat aan het lunchen is, is er toevallig tegelijkertijd een andere man.

Deze man kleedt zich toevallig net als Clara's ex van twee relaties geleden, de relatie waar ze moeite mee leek te hebben. Maar deze man kleedt zich niet precies zoals hij. Net genoeg om uniek te zijn. Deze man is ook sterk bezig met muziek, net als Clara. Clara hoeft alleen maar naar de man te kijken, en wat ze tot nu toe ziet bevalt haar ongetwijfeld. Uitbreiden. Uitbreiden. Ze begint elke dag naar dezelfde plek te gaan om te lunchen, omdat Clara erg van visuele aanwijzingen houdt. De man weet dit, hij heeft dit opgepikt in zijn onderzoek. Het adaptieve onbewuste, noemen ze dat. Zoek het op.

Ineens zie ik veel meer. Het Panopticon werd het Panopticon en de broodjeszaak. Het Panopticon en de broodjeszaak werd het Panopticon, de broodjeszaak en keuzeontmoetingen op straat. Nooit vocale ontmoetingen, nee - daarvoor was het te vroeg. Net genoeg keren om hem te zien waar hij 'onbewust' een deel van haar routine wordt. Natuurlijk is hij helemaal niet onwetend. Dramatische ironie, noemen ze dat. Zoek het op.

Clara #2 wordt Clara #4, een Clara op jacht. Een Clara die wordt aangemoedigd door comfort. Nu ze The Mystery Man zo vaak op straat heeft gezien, vindt ze het beter om openlijk naar hem te kijken in de winkel terwijl hij geniet van zijn broodje en uit het raam kijkt. Ze weet niet dat hij helemaal niet uit het raam kijkt, maar eerder naar haar spiegelbeeld om er zeker van te zijn dat ze naar hem kijkt. De man pronkt met een bescheiden baard, precies waar ze van houdt, en leest Kurt Vonnegut, precies de auteur die ze leuk vindt. Het lijkt te perfect, maar ze is te verlegen om eerst met hem te praten. Immers, als hij zijn blik van het raam afbreekt en de kamer rondkijkt, keert ze terug naar haar boterham.

Dus Clara denkt dat ze slim zal zijn. Clara #4 bedenkt een plan, een plan om een ​​boek van dezelfde auteur mee te nemen en een meer ontspannen houding aan te nemen terwijl ze geniet van haar boterham. De man zal volledig overrompeld worden en met haar willen praten. Hij had tenslotte niet verwacht dat zij Vonnegut ook leuk zou vinden. Dramatische ironie. De lust in haar stem, het doordringende effect van haar ogen, het verdubbelt wanneer ze Clara #4 wordt. Het komt alleen met kleine tussenpozen - de adem die ze haalt terwijl ze eet, de manier waarop haar ogen van woord naar woord schieten, maar het is er. Uitbreiden. Uitbreiden. Clara #4 pronkt met zichzelf. Ze wil opgemerkt worden.

Net zoals hij repeteerde, merkt de man het boek op en doet het dubbel. Vervolgens kijkt hij Clara net lang genoeg aan zodat ze het merkt, maar niet lang genoeg om griezelig te zijn, niet alsof hij haar stalkt of zoiets. Mensen willen opgemerkt worden door degenen die ze opmerken, begeerd worden door degenen naar wie ze verlangen. Maar nooit willen ze dat het niet wederzijds is. Als deze man het zou laten lijken alsof hij meer naar haar verlangde dan zij naar hem, zou het gedaan zijn met hem.

Daarom loopt hij alleen rustig naar haar toe, zoals hij heeft geoefend. Daarom maakt hij maar een klein grapje over haar goede smaak. Clara houdt er tenslotte van als mannen haar humor waarderen, en de man weet dit. Een grap werd een heen-en-weer, een heen-en-weer werd een gesprek, en een gesprek werd een ‘mag ik bij je komen zitten?’ Clara is nog steeds Clara #4, maar alleen tot de lunchtijd bijna ten einde loopt en Clara #4 wordt Clara #1. De man weegt zijn opties af en speelt op safe door te zeggen dat hij graag met haar praatte in plaats van ronduit te vragen wanneer ze er weer zal zijn. De man weet immers dat ze morgen toch weer terug is. Clara keert terug naar Clara #4 en vraagt ​​of hij hier morgen gaat lunchen. Dramatische ironie. Tevreden met haar antwoord vertrekt Clara en de man wacht net lang genoeg om zichzelf te verlaten en terug te gaan naar zijn werk zonder dat Clara ziet waar de man werkt.

Ik kijk op dit punt beter, het kan me niet schelen hoeveel minder ik zie. Clara #1 is niet helemaal terug, en af ​​en toe breekt Clara #4 door. Ik zie alles. ik hoor alles. Clara roddelt tegen een collega en vertelt haar alles over die aardige vent die ze in de broodjeszaak heeft ontmoet. Sara. Sarah is een slecht persoon - ze waarschuwt Clara voor het ontmoeten van vreemden en hoe hij een beetje te perfect voor haar klinkt. Sarah is een totale teef die weigert te geloven dat gelukkige ongelukken kunnen gebeuren. Clara #4 laat zich niet overtuigen, maar belooft Sarah dat ze voorzichtig zal zijn. De Mystery Man zou kunnen worden gedaan dankzij een teef als Sarah.

Ik heb ervoor gekozen om ook wat onderzoek te doen naar Sarah. Sarah lijkt zo'n braaf meisje te zijn, wetende hoeveel ze beveiligingstheater nodig heeft en nooit leuk durven zijn zoals Clara. Sarah is natuurlijk niet al te voorzichtig en leest dingen als de servicevoorwaarden van Facebook niet. Deze dingen zijn niet ontworpen zodat mensen ze willen lezen, ze zijn zo ontworpen. Het is niet zo moeilijk voor te stellen dat als Sarah dat niet leest, ze ook niet veel van het bedrijfsbeleid leest.

Het kostte maar een paar uur lezen, hier en daar een plan en een slimme geest om wat verdomd bewijsmateriaal over Sarah te planten. Sarah werd ontslagen Sarah. Sarah heeft nu een slechte reputatie op kantoor en mensen weten dat alles wat Sarah zegt niet te vertrouwen is. Al die tijd hebben Clara #4 en The Mystery Man elkaar een of twee keer ontmoet in de broodjeszaak. De Mystery Man lijkt op een dag een beetje terneergeslagen en legt aan Clara uit dat een vriend van hem die hij een tijdje kende, werd ontslagen omdat hij het bedrijf slechte dingen had aangedaan. Hij vertelt hoe hij deze vriend echt vertrouwde, genoeg met zijn gevoelens, en haalt zijn schouders op, waarbij hij opmerkt dat hij niet echt weet wie hij moet vertrouwen. Clara kan zich helemaal inleven. Kan wordt wil, wil wordt doet. Deze man begrijpt Clara. Deze man is lief voor Clara. Sarah was niet lief voor Clara, waarom zou Clara naar Sarah moeten luisteren?

De Mystery Man lijkt gemaakt voor Clara. Misschien komt dat omdat bijna alles wat hij zegt een slim vermomde herziening of draai is aan iets dat Clara online heeft gezegd. Dit zou natuurlijk een paar vlaggen kunnen veroorzaken bij Clara, dus The Mystery Man houdt niet van een paar dingen die Clara leuk vindt. Een paar dingen gerepeteerd, het soort dingen waarvan The Mystery Man wist dat Clara een leuke uitdaging zou vinden als hij haar tegenwerkte. The Mystery Man denkt dat Shakespeare overschat is en dat Edison een betere man was dan Tesla, maar Clara #4 wil hem gewoon horen uitleggen waarom. Ze houdt van de manier waarop hij praat. Het moment van de waarheid is wanneer Clara #4 The Mystery Man om zijn naam vraagt. Voor het eerst voelt hij twijfel in zichzelf, angst. De Mystery Man begrijpt waarom het het 'moment van de waarheid' wordt genoemd, terwijl hij haar zijn echte naam geeft en bidt dat ze die niet herkent als de man die op haar werk voor de beveiliging zorgt. Als hij iets weet, weet hij dat ze zal begrijpen wat dat betekent. Clara #4 is niet dom. Clara #3 ook niet, en hij is niet zo geïnteresseerd om haar te ontmoeten.