MEERIJDEN

MEERIJDEN

Iedereen hield van Bernie. Haar voornaam was Bernadette maar iedereen noemde haar Bernie. Ze was een harde werker, een levende draad en een inspirerende leider. Mensen waren graag bij haar in de buurt en werkten hard voor haar omdat ze haar kont kapot maakte, altijd positief en enthousiast was, een groot gevoel voor humor had en in februari ijsblokjes kon verkopen aan een Eskimo. Oh, en ze was ook zo heet als een knaller.

Bernie was begin veertig, maar zag er tien jaar jonger uit. Ze was van gemiddelde lengte met lichtbruin schouderlang haar, een mooi gezicht, een volwassen, slank lichaam met de juiste rondingen en mooie stevige borsten die recht naar voren staken. Ze had een manier om hoofden te doen draaien, waar ze ook was, of het nu was vanwege haar aanstekelijke charisma, haar onberispelijke kleding of haar ongelooflijke lichaam.

Ze was Vice President of Sales voor een groot marketingbedrijf. Maar haar stijl was anders dan die van de andere VP's in het bedrijf. De anderen brachten het grootste deel van hun tijd door op het hoofdkantoor om vergaderingen te houden, achter hun computer te werken of te telefoneren. Maar Bernie bracht veel van haar tijd door in het veld. Ze beheerde zelf nog steeds een groot aantal rekeningen, terwijl de anderen er maar een paar uitkozen. Ze bracht ook veel dagen door met het rijden met de verkopers onder haar paraplu, ontmoette hun klanten, leerde hun territoria kennen en hielp hen verkopen.

Bernie had een verkoopmanager die voor haar werkte, Wendy genaamd. Wendy was de tegenpool van Bernie: een dikke, bloedserieuze joodse vrouw met een raspende nasale stem, een irritante persoonlijkheid, geen gevoel voor humor en leek weinig of geen plezier te beleven aan haar werk. Het ging haar om de cijfers.

Ze waren van plan een nieuw territorium te openen in een afgelegen gebied op twee uur rijden van het kantoor. Ze zouden een gekwalificeerde zelfstarter nodig hebben die aan de slag kan en snel productief kan worden en meestal zonder toezicht kan werken. Er werd besloten dat Wendy de sollicitanten zou interviewen en alle kandidaten die zij als sterke kandidaten beschouwde, zouden vervolgens door Bernie worden geïnterviewd. Ze hadden allebei vijf sollicitanten geïnterviewd toen Wendy Bernie vroeg om Jayden te interviewen. ‘Dit zou hem kunnen zijn’, had Wendy gezegd.

BERNIE:

Ik herinner me dat Jayden mijn kantoor binnenkwam voor zijn interview. Mijn allereerste gedachte was: ‘Wauw, dit kind is zeker leuk om naar te kijken’. Hij was midden tot eind twintig, lang en ik zag dat hij gespierd was onder zijn strakke overhemd. Hij was etnisch knap met een donkere huidskleur. Zijn zwarte haar was strak tegen zijn hoofdhuid getrokken en in een paardenstaart gebonden die achter in zijn kraag en in de achterkant van zijn overhemd was gestopt. Hij maakte een goede eerste indruk, kwam professioneel over en ik wist instinctief dat hij het bedrijf goed kon vertegenwoordigen.

Zijn CV was ook zo'n beetje wat we zochten: universitair diploma en wat, maar niet te veel, gerelateerde ervaring (het bedrijf had zijn eigen cultuur en vormde die graag). Hij was scherp, snel van begrip en zeer sympathiek, en sprak met een afgekapte, onmerkbare articulatie. Binnen vijf minuten wist ik twee dingen: één, ik ging hem aannemen, en twee, ik ging zelf toezicht op hem houden.

JAYDEN:

Na het eerste gesprek dacht ik niet dat ik de baan zou krijgen en wist ik niet eens zeker of ik het wel wilde. Wendy leek zo serieus en zo'n ballenkraker dat ik me gewoon niet kon voorstellen voor haar te werken. Maar toen ze zei dat ze wilde dat ik haar baas, een VP genaamd Bernie, interviewde, dacht ik 'Oké, wat maakt het uit'. Ik ging de week daarop naar het sollicitatiegesprek en had geen idee dat Bernie een vrouw was totdat ik haar kantoor binnenliep.

Wat een knock-out! Ze mag dan ouder zijn geweest, maar ze was verdomd heet. Geweldig dun lichaam en mooie stevige tieten, allemaal verpakt in een cool blauw designer pak met net genoeg huid van haar bovenborst zichtbaar om mijn lul te laten trillen. Ik probeerde mijn ogen daar niet te laten blijven hangen, maar ik weet zeker dat ze me betrapte.

Het klikte meteen, ze leek helemaal niet op Wendy. Bernie was enthousiast toen ze de functie beschreef en alle typische sollicitatievragen stelde en ze had een magnetische glimlach en lach. Ik vond haar meteen leuk.

Een paar dagen later hoorde ik dat ik de baan had gekregen en ik was opgelucht en gevleid toen ik hoorde dat Bernie mijn directe supervisor zou worden. Ze zei dat Wendy al te dun was uitgesmeerd, maar ik denk dat ze misschien aanvoelde dat Wendy en ik als olie en water zouden zijn geweest.

----

Jayden begon drie weken later met werken. De eerste week was een klassikale training met andere nieuwe medewerkers. Het bedrijf plaatste hem in een plaatselijk hotel, zodat hij niet elke dag meer dan twee uur heen en terug hoefde te rijden. Een paar avonden na de les ontmoette hij Bernie in haar kantoor en ze bespraken zijn vooruitzichten, zijn werkplan en doelen en brachten het nieuwe territorium in kaart. Bernie zei dat ze zou proberen af ​​te spreken om minstens een keer in de paar weken een tijdje met hem mee te rijden om hem een ​​snelle start te geven. Beide keren waren ze tot na zeven uur in haar kantoor. Woensdagavond nam ze hem mee uit eten en ze praatten over zaken en het was na achten toen ze hem afzette. Het bleek dat hij zou werken voor een workaholic. Hij had gemerkt dat ze vroeg thuis was en laat naar huis ging.

‘Je maakt echt lange dagen, nietwaar, Bernie? Jayden vroeg het haar op een gegeven moment.

'Ja, ik denk van wel,' zei ze, 'maar ik hou van wat ik doe. Mijn dochter is volwassen en het huis uit en mijn man Fred is piloot. Hij vliegt van de VS naar het verre oosten...Tokio en Hong Kong...en elke week weer terug. Hij is zondag t/m donderdag weg. Dus ik werk veel doordeweeks en ga naar huis in een groot, leeg huis.

‘Hmm’, dacht Jayden bij zichzelf, zich afvragend of ze thuis wel genoeg binnenkrijgt.

Op vrijdag, de laatste trainingsdag, vertelde Bernie Jayden dat ze de volgende woensdag met hem zou komen rijden. Ze vroeg hem een ​​volledige dag in te plannen met vier of vijf bevestigde afspraken en ze zouden ook wat ongevraagde telefoontjes plegen. Ze gingen wat verkopen sluiten.

----

Jayden had vijf vaste afspraken. Ze gingen 's morgens 0 voor 2 maar sloten twee van de drie' s middags en slaagden erin verschillende afspraken te maken voor de komende dagen. Jayden zou Bernie de boel laten aftrappen en dan haar voorbeeld volgen. Ze ontwikkelden al snel een chemie samen. De prospects leken te genieten van hun prestaties.

Jayden had het werk snel onder de knie en deed het redelijk goed in zijn eentje, maar elke keer dat Bernie met hem meereed was een productieve dag. Tenzij afspraken op hen worden geannuleerd, slagen ze er altijd in om er een of twee te sluiten en een aantal goede toekomstperspectieven te identificeren. Bernie zou vroeg komen en ze zouden de hele ochtend sjouwen, dan trakteerde Bernie hem op een lunch, en dan zouden ze de hele middag sjouwen. Vlak voordat ze aan het einde van de dag uit elkaar gingen, haalde Bernie haar agenda tevoorschijn en plande hun volgende ritje in.

Elke dag die ze samen doorbrachten was zeven, acht of negen uur van dichtbij, in de auto, zij aan zij voor een klant, aan een gezellige tafel voor de lunch. Ze voelden zich erg op hun gemak bij elkaar, hun remmingen namen af. Ze lachten samen, raakten elkaar af en toe aan tijdens een gesprek en deelden persoonlijke informatie.

"Mag ik je een vraag stellen?" vroeg Bernie hem een ​​keer tijdens de lunch.

'Natuurlijk,' zei Jayden. "Wat?"

'Je hebt een licht accent. Het is heel uniek. Waar kom je vandaan?"

Hij glimlachte en leunde achterover. “Ik ben geboren op Curaçao en heb daar tot mijn twaalfde gewoond. Toen wilde mijn moeder dat ik in de Verenigde Staten zou worden opgeleid en zijn we hierheen verhuisd. Mijn vader is gebleven.”

“Ach, interessant. Hoe hebben je ouders elkaar ontmoet?”

“Mijn moeder is Amerikaans. Een lange blondine met blauwe ogen. Ze was een laatstejaars op de universiteit en in haar kerstvakantie op Curaçao toen ze een snorkeltrip maakte en mijn vader ontmoette. Hij was kapitein van de boot. Ze ging terug naar huis en maakte haar laatste semester van school af met mij in haar buik. Zodra ze afstudeerde, ging ze terug naar hem. Ze waren samen totdat ze me hierheen bracht toen ik twaalf was. Ze smeekte hem om te komen, maar hij had geen interesse. Hij is er nog steeds, nog steeds met bootcharters. We hebben contact gehouden en ik bezoek hem af en toe; hij zit altijd achter me aan om terug te gaan en met hem in de zaak te gaan. Dat zal ik waarschijnlijk ooit doen.'

"Je vader klinkt als een personage uit een roman van Hemingway."

“Zijn naam is Alonso. Hij is een afstammeling van de Caquetio-indianen en de Nederlanders. Hij houdt van waar hij woont en wat hij doet.”

"Dat is het geheim van geluk, denk ik," zei Bernie. “Wie, wat en waar. Het klinkt alsof je vader er minstens twee van de drie heeft.'

"Huh?" vroeg Jayden.

‘Wie, wat, waar,’ zei ze. “Met wie ben je, wat doe je en waar doe je het? Als je bij de juiste persoon bent, doet wat je wilt en leeft waar je wilt zijn, dan is dat echt geluk. Als je twee van de drie hebt, kun je ook redelijk gelukkig zijn. Minder dan twee, ik denk het niet.”

'Hm,' zei hij. “Ik heb er nooit zo over nagedacht. Interessant."

'En jij, Jayden? Waar sta je op de weegschaal?” vroeg Bernie. Haar ogen stonden wijd open en staarden in de zijne. Hij bespeurde een lichte, halve knipoog van haar linkerooglid.

"Twee uit drie. Ik heb het wat en het waar.”

"Nee wie?" zij vroeg.

"Nee, niet nu, ik heb het te druk met de nieuwe baan en zo." hij zei. “Mijn laatste die maanden geleden eindigde. Ik ben momenteel wie-minder.

Bernie lachte en betaalde de rekening voor de lunch. Ze gingen weer aan het werk en verkochten die middag een nieuwe rekening. Aan het eind van de dag zag Jayden Bernie wegrijden en dacht aan die sprankelende knipoog in haar ogen. Hij dacht even na over Wie is Wie en zette het toen meteen uit zijn hoofd.

----

BERNIE:

Na een paar maanden had ik kunnen ophouden met de ride-alongs. Jayden deed het in zijn eentje heel goed. Maar dat deed ik niet omdat ik er net zoveel uithaalde als hij, denk ik. Die dagen dat ik met hem rondreed, waren een leuke afwisseling van mijn dagen op het hoofdkantoor. Ik heb echt genoten van zijn gezelschap en ik kon zien dat hij van het mijne genoot. Als ik bij hem was, keek ik stiekem naar hem. Ik merkte dat ik me voor hem verkleedde. Hij controleerde me altijd, dat zag ik, en ik controleerde hem ook, geloof me. Soms flirtten we een beetje.

Ik denk dat er tijden zijn in het leven waarin we moeilijke beslissingen moeten nemen en risico's moeten nemen. Risico, of verliezen. Ik kon het bijna niet geloven, maar ik begon er echt over na te denken om een ​​groot risico te nemen. Mijn huwelijk op het spel zetten, mijn baan op het spel zetten, mijn reputatie op het spel zetten. Met een jonge medewerkster die maar een paar jaar ouder is dan mijn dochter. Mijn brein zei nee, maar een ander deel van mijn anatomie schreeuwde ja, ja, ja!

In de drieëntwintig jaar dat ik getrouwd was, had ik mijn man nog nooit bedrogen. Mannen waren me in de loop der jaren vaak tegengekomen, maar ik was nooit afgedwaald. Mijn man echter wel. We hebben op de harde manier geleerd dat hij elke week de halve wereld rondvloog en weer terug, en neerstortte bij appartementen van luchtvaartmaatschappijen in het Verre Oosten met andere bemanningsleden, wat tot een aantal shenanigans kon leiden. Nu dacht ik er voor het eerst over na. Overspel, dat is.

JAYDEN:

We werden redelijk comfortabel samen. We vormden een goed team tijdens verkoopgesprekken. We hebben veel gelachen en ondanks het leeftijdsverschil was er zeker een wederzijdse aantrekkingskracht. We waren allebei een beetje flirterig, maar het was allemaal gewoon onschuldig, speels plezier. Als Bernie mijn baas niet was geweest, had ik iets tegen haar gedaan, getrouwd of niet. Maar ze was mijn baas en ik wist dat het waarschijnlijk nooit zou gebeuren.

Ik heb een keer een verkoopgesprek gevoerd met een klant die ik de week ervoor met Bernie had gezien. ‘Waar is je vriendin?’ vroeg hij. Ik speelde dom en hij voegde eraan toe: 'Weet je, je vriendin met wie je hier vorige week binnenkwam'. ‘O, Bernie’, zei ik. Toen vroeg hij: ‘Tik je dat?’. ‘Bernie, nee, ze is mijn baas!’ zei ik ongelovig. Hij zei: ‘Dat weet ik, maar het zou niet de eerste keer zijn dat het gebeurde. Weet je zeker dat je dat niet afluistert?’ Ik verzekerde hem dat ik dat niet deed. Niet dat ik er niet aan had gedacht, hoor.

----

Het was erg vroeg op een dinsdagochtend. Bernie stond onder de douche toen ze besloot wat in vredesnaam, dit zou de dag zijn. Ze schrobde snel haar lichaam schoon, waste haar haar met shampoo en spoelde zich af. Ze droogde zich af en kleedde zich in een van haar heetste broekpakken. Ze voegde een vleugje rode lippenstift en rokerige oogschaduw toe. Ze logde even in op de lijn en boekte een hotelkamer voor die nacht. Daarna pakte ze een weekendtas, stapte in haar auto en begon aan haar rit van twee uur om de dag met Jayden door te brengen.

Ze ontmoetten elkaar op hun gebruikelijke plek, een winkelcentrum met voldoende parkeergelegenheid en direct tegenover het hotel waar ze die nacht zou verblijven, hopelijk met gezelschap. Als ze een affaire zou aangaan, redeneerde ze, dan was het de juiste manier om dat twee uur van huis te doen.

Jayden had een hele dag voor ze gepland en ze renden de hele ochtend en middag hard, ze hadden zelfs geen tijd om te lunchen. Ze pakten hotdogs van een straatverkoper terwijl ze zich van de ene afspraak naar de andere haastten. Ze wisten twee nieuwe accounts te verkopen en het was bijna zes uur toen

Jayden zette haar af bij haar auto.

"Heb je plannen vanavond, Jayden?" vroeg Bernie.

'Niets groots vanavond. Ga naar huis, verwarm wat rijst en Chunky Soup. Herstel van de manier waarop je me aangevallen hebt. Rust uit voor morgen.”

Bernie lachte. “Wil je met me uit eten?” zij vroeg.

"Uit eten met jou?" zei Jayden verrast. "Vanavond?"

"Ja. We hebben vandaag niet veel gegeten en ik blijf daar vannacht,' zei ze, wijzend naar het hotel. “Ik had geen zin in de lange rit terug. Ben je klaar voor het avondeten?

'Eh, zeker,' zei hij. "Graag."

'Oké goed, ik zal genieten van het gezelschap. Ik wil een douche nemen en ik heb wat werk te doen. Hoe klinkt halfacht?”

"Zeven dertig klinkt goed."

'Oké, laten we afspreken in de lounge. Ik trakteer je op een drankje.'

Jayden ging naar huis om een ​​douche te nemen en wat schone kleren aan te trekken.

----

Toen Jayden om half acht de lounge binnenkwam, stond Bernie al in een klein hokje langs de muur. Ze was in haar mobiele telefoon aan het praten, verwoed met haar hand zwaaiend terwijl ze sprak en had papieren en een halfleeg glas wijn voor haar op tafel uitgestrooid. Ze zag hem en wenkte hem.

Jayden ging zitten en wachtte terwijl Bernie haar gesprek beëindigde. Ze sprak met een van haar managers over een van haar gebieden. Een serveerster kwam langs en hij bestelde een biertje van de tap.

"Dus hier zijn we, bedankt voor het komen," zei Bernie toen ze haar gesprek beëindigde. Ze schoof een stuk papier over de tafel. 'Hier, teken dit. Dan zit ons werk er voor vandaag op.”

"Wat is dit?" zei hij terwijl hij het papier oppakte.

'Het is je negentigdaagse recensie. Maak je geen zorgen, je hebt het gehaald. Gewoon een formaliteit en nu is je proeftijd voorbij en je uitkering gaat in.” Ze nipte van haar wijn. Hij ondertekende het en schoof het terug over de tafel.