Lindsey: Een onwaarschijnlijke romance.

Hoofdstuk 1:

Dit verhaal begon ongeveer twee jaar geleden. Ik woonde met mijn vrouw en twee zonen van 18 en 15 in een hogere middenklassebuurt. Mijn beide jongens gaan naar dezelfde middelbare school, mijn oudste u in fanfare en mijn jongste in orkest. Ik doe veel vrijwilligerswerk voor de school, ik begeleid dansen en zelfs aan het einde van de zomer ga ik op kamp. Als ouder werd ik zeer gerespecteerd door de leerkrachten en het personeel, en trouwens ook door de andere ouders. Er zouden zich gebeurtenissen voordoen die alles in gevaar zouden brengen en mijn leven voor altijd zouden veranderen.

Het was het begin van het bandkamp en zoals gewoonlijk moest ik chaperonneren. De meeste jongens waren zoals de mijne. We konden het goed met elkaar vinden, ik was net de leuke oom waar de andere chaperonne-vaders deden alsof ze er een hekel aan hadden om daar te zijn.

Het was een typisch bandkamp, ​​we hadden dit jaar een nieuw aspect. Een nieuwe student Lindsey, was een briljante violiste! Dit meisje was geweldig! Klein dingetje dat je versteld zou doen staan ​​met haar viooltalent. Ze kreeg een solo om haar capaciteiten te laten zien! Ze herschreven zelfs hun routine rond het spectaculaire spel van Lindsey.

Het was de laatste oefenavond en Lindsey stond op een podium in de pit, toen ik besefte hoe aantrekkelijk ze was! Normaal gesproken zou ik dit feit gewoon hebben genegeerd, maar iets aan haar maakte het onmogelijk. Het was alsof je een meesterwerk aan het werk zag aan een meesterwerk! Ik betrapte mezelf erop dat ik de hoofdrol speelde en verbrak snel mijn focus op haar en zwaaide naar mijn zoon die helemaal achterin zat en hij had me onmogelijk kunnen zien.

Die avond nadat de lichten uit waren, kon ik alleen maar aan Lindsey denken! Het was niet zozeer seksueel, het was hoe indrukwekkend ze overal was! Ze had een gratie die haar leeftijd ver te boven ging. Ik heb amper geslapen.

De volgende ochtend was het einde van het bandkamp. Alle ouders waren hier voor een korte demo en toen was het tijd om afscheid te nemen.

Mijn jongens gingen met hun moeder naar huis, het was moeilijk om mijn vrouw iets te laten doen dat niet direct in haar voordeel was, maar dit deed ze elk jaar.

Ik nam afscheid van de andere ouders en leraren toen ik vanuit mijn ooghoeken Lindsey zag wachten bij de telefooncel. Ze keek van streek. Ik vroeg de chaperonne van het meisje of er iets mis was met Lindsey. "Ze heeft hier met niemand echt contact, ze gaat niet om met de andere meisjes, ze zit gewoon alleen en praat niet veel." Karen zei de chaperonne van haar groep.

Het was later in de middag en de meeste mensen waren weg, Karen en ik waren de laatste begeleiders die vertrokken, de laatste schoolstaf vertrok met de materiaalwagen. Ik wierp een blik achterom op de telefooncel en zag dat Lindsey er nog was. Karen kwam naar me toe, "Lindsey's vader is te laat en ik moet gaan, vind je het erg om met haar te wachten?" Zij vroeg. "Dat is prima, ik hoef nergens snel te zijn." Ik vertelde haar.

Karen liep met Lindsey naar hem toe, "dit is meneer Anderson, hij blijft hier bij jou tot je vader er is." Ze knikte en stak haar hand uit en stelde zichzelf voor. "Hallo meneer Anderson, mijn naam is Lindsey." Zei ze verlegen. "Nou blij je te ontmoeten Lindsey!" Ik zei dat ze probeerde opgewekt te zijn, ze was duidelijk niet in een erg gelukkige bui. Karen trok zich terug en we waren met z'n tweeën.

Ik besloot een gesprek aan te knopen over wat voor soort muziek ze leuk vond, ik merkte dat de meeste tieners graag je oor van het lijf praten over hun favoriete muziek als je doet alsof je geïnteresseerd bent. Ik wilde gewoon haar gedachten afleiden van wat haar van streek had gemaakt.

Ik was verrast toen ze zei dat ze niet naar de muziek van vandaag luisterde. Ze zei dat het allemaal hetzelfde is en dat niemand ooit iets zinnigs te zeggen heeft. We vervolgden ons gesprek over hoe iedereen tegenwoordig gewoon beroemd wil zijn, iedereen wil gewoon de volgende YouTube-ster zijn. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik gewoon een gesprek had met een volwassene van mijn eigen leeftijd. Dit meisje was tien keer slimmer dan al haar klasgenoten, mijn jongens waren A-studenten, maar waren nog steeds jongens als je met ze praatte. Lindsey sprak een heel andere taal.

Het werd laat, we hadden bijna geen dingen meer om over te praten, ik gaf haar mijn mobiel om haar vader te bellen, hij was uren te laat! Op dat moment waren er koplampen zichtbaar op de weg naar het kamp.

Haar vader stopte en stapte niet eens uit om te helpen met haar bagage. Ik pakte haar tas en laadde hem in de kofferbak. 'Bedankt voor het wachten, meneer Anderson.' Zei Lindsey terwijl ze haar hand uitstak om te schudden. "Het was geen probleem." Ik zei.

Ik liep naar het chauffeursraam om mezelf voor te stellen. Het raam was naar beneden en ik rook alcohol! Ik stelde mezelf voor aan haar vader. Hij was absoluut niet wat ik had verwacht, voor zo'n beleefde jongedame had ik in ieder geval hetzelfde verwacht van haar ouders. Hij schudde mijn hand niet en leek haast te hebben. Hij schreeuwde, "stap in die verdomde auto!" Ze keek gekrenkt toen hij schreeuwde.

Hij leek me nuchter genoeg, maar voor de zekerheid zorgde ik ervoor dat ik hem volgde.

De rit naar huis ging goed, hij reed wel wat hard door de bergwegen, maar ik volgde ze naar hun straat en ze kwamen goed thuis.

Toen ik thuiskwam, was mijn vrouw een avondje uit geweest. Ik vroeg mijn oudste Josh of hij Lindsey kende. "Ik ken haar, ze is een beetje raar, ze heeft geen vrienden!" Hij zei. "Vreemd hoe?" Ik heb gevraagd. 'Ik weet het niet, ze gaat gewoon met niemand om. Zelfs niet als ze is uitgenodigd.'

Het was jammer, ze was erg goed gemanierd en kon een positieve invloed hebben.

De volgende twee weken oefende de band om de dag, en elke dag hetzelfde, zou Lindsey wachten tot alle anderen weg waren voordat haar moeder of vader haar zou ophalen. Ze reden in mooie auto's en waren altijd netjes gekleed, maar leken gewoon te druk om zich te bemoeien met de bezigheden van hun eigen dochters. Elke avond wachtte ik tot ze een lift had. We woonden maar driekwart mijl van de school en mijn jongens liepen altijd gewoon naar huis.

Op een avond zat ik op te sluiten, ik nam de tijd om dingen op te ruimen, ik wilde Lindsey niet de indruk geven dat ze een last was, dus liet ik mezelf bezig lijken totdat ze een lift kreeg. Maar deze nacht duurde extra lang. Lindsey zag er uitgeput uit en ik denk niet dat ze ooit om een ​​lift zou vragen, dus bood ik haar een lift aan. Ze accepteerde het vriendelijk.

Ik bezit een 67 chevelle, Lindsey heeft er nu een paar keer commentaar op gegeven. We stapten in, en om te pronken, zette ik mijn voet erin toen ik de oprit verliet. Het was negen uur en de straten in deze stad zijn leeg op dit uur van de nacht. Lindsey lachte en ik denk dat dit de eerste keer was dat ik haar zag glimlachen. Ze was schattig! We kwamen aan bij haar huis, haar beide ouders waren nog niet thuis, ze zei dat haar moeder een vastgoedadvocaat is en haar vader een CPA. Ze waren bijna nooit thuis. Ze bedankte me voor de rit, ik zei haar dat als ze ooit een lift nodig had, het me moest laten weten. Ze zei oké en bedankt, en ging toen naar huis.

De volgende week was de reguliere school in zitting. Het voetbalseizoen begon, dat betekende veel fanfare bij wedstrijden en wedstrijden.

De eerste wedstrijd van het seizoen was een uitwedstrijd, ons schooldistrict is erg verspreid en het was een uur rijden naar deze wedstrijd. Ik had het super druk met het helpen opzetten van de bandapparatuur en het in positie brengen van de studenten. Gewoonlijk halen alle ouders van de band de eerste uitwedstrijd van het jaar, dat wordt gewoon verwacht. Lindsey's moeder zette haar af, maar nadat ze zichzelf had voorgesteld aan de ouders stapte ze in haar auto en vertrok.

Het optreden van de band was fantastisch, Lindsey kreeg een staande ovatie van beide kanten van het veld! Dit was de tweede keer dat ik haar zag glimlachen. Ze was een absolute schoonheid.

Na de wedstrijd hadden mijn jongens me geholpen met het laden van de uitrustingswagen. En ze stapten in de bus. En zodra de bus wegreed, was daar Lindsey. Zittend op de stoep naast haar vioolkoffer. Ik vroeg waarom ze niet in de bus stapte. "Mijn moeder zou me hier ophalen." Ze zei. Dit was niet de beste buurt. Dus ik wachtte met haar. De wedstrijd was om tien uur geëindigd en het was nu middernacht. We hadden een uur gepraat over haar toekomst. Ze probeerde Stanford binnen te komen, had meer naschoolse activiteiten nodig, ze had drie avonden per week balletles en deed taakstraf in een bejaardentehuis.

Het was duidelijk dat er niemand kwam, ik vroeg of ze mocht bellen, maar ze zou in de problemen komen als ze haar ouders lastig viel. Ze had een mobiele telefoon, maar gebruikte die nooit. Ze klaagde over hoe moeilijk het was om haar ouders zover te krijgen dat ze haar naar haar lessen en taakstraf brachten. Ik gaf haar mijn mobiel, "als je ooit een lift nodig hebt, wees dan niet bang om te bellen." Ik vertelde haar. Ze bedankte me en gaf me een knuffel. Ik wist niet of het gewoon in mijn hoofd zat, maar het leek meer dan alleen een bedankje. Maar ik negeerde mijn instinct.

Op weg naar huis was ze net iets dichterbij geschoven dan de laatste keer dat ik haar een lift gaf. Maar het was een uur rijden en ik dacht dat ze zich nu meer op haar gemak voelde bij mij. Ik dacht er niet meer aan.

Ongeveer twintig minuten na onze rit was het stil in de auto en plotseling lag haar hoofd op mijn schouder! Ze was in slaap gevallen. Ik probeerde haar wakker te maken, maar ze was weg. Ik zette de radio aan op een gemiddeld volume, ze bewoog niet. Ik schudde haar een beetje om haar wakker te maken. "Lindsey." Ik zei luid genoeg om haar wakker te maken. "Oh! Sorry meneer Anderson." Ze leunde naar de andere kant en viel weer in slaap, het was niet dat ik haar hoofd op mijn schouder vond, het was gewoon een beetje ongepast. Tien minuten later zakte ze terug op mijn schouder, deze keer probeerde ik haar weer op te tillen, maar ze gleed uit, hij was in mijn schoot gevallen! Ik zei haar naam nog een keer. "Alstublieft meneer Anderson, ik ben uitgeput! Nu voel ik me op mijn gemak!" Ik voelde me slecht, ze was uitgeput en had het gevoel dat ze weinig tot geen menselijk contact van betekenis had in haar leven.

We kwamen aan bij haar huis en ik maakte haar wakker voordat we haar huis in zicht hadden, ze kuste me op de wang en bedankte me dat ik 'lief' was.

Ik moest toegeven dat ik genoot van de genegenheid die ikzelf, mijn vrouw en ik al een tijdje uit elkaar waren gegroeid, ze was een thuisblijfmoeder, maar deed nooit de dingen van de thuisblijfmoeder, om niet chauvinistisch te klinken, maar ik werk lange dagen en doe alles wat ik kan om de jongens te helpen met school en naschoolse activiteiten, en het komt zelden voor dat de jongens niet al het huiswerk en koken doen. Mijn vrouw is de minst gemotiveerde persoon die ik ooit heb gekend. Gelukkig hebben mijn jongens haar niet achtervolgd. Dat maakte Lindsey's genegenheid des te meer een welkome afwisseling.

De volgende voetbalwedstrijd kwam Lindsey's vader naar me toe en bedankte me dat ik haar een lift had gegeven: "Ik hoop dat ze niet te veel last voor jou en je jongens was." Hij zei. 'Helemaal niet! Ze is een heel aardige jongedame.' Ik zei. Heeft Lindsey gelogen dat we een uur alleen in de auto zaten? Zou dat ertoe hebben gedaan? Dacht ze dat er meer aan de hand was dan alleen een autorit? Die kus op de wang was gewoon een beetje onverwacht. Mijn geest racete, ik kon niet helder denken, terwijl de band in de rij stond. Lindsey riep mijn naam, ik keek opzij en ze glimlachte breed en zwaaide schattig. Ik bracht de rest van de nacht door met mezelf ervan te overtuigen dat het allemaal tussen mijn oren zat.

Lindsey's vader zat naast me op de tribune, hij probeerde een gesprek te voeren en vroeg naar de routine. Maar zodra hij begon, ging zijn telefoon en was hij in een zakelijk gesprek dat het grootste deel van de nacht duurde, pakte zijn laptop en ging aan het werk. Toen hij klaar was, vroeg hij of ik Lindsey zaterdagochtend wilde ophalen en haar naar haar vioollessen wilde brengen. Ik stemde toe en hij gaf me het adres. 'Ze moet er morgen om acht uur zijn.' Hij zei. 'Bedankt dat je ons helpt met Lindsey, ik weet dat ze een handjevol kan zijn.' Hij zei. Ik was geschokt. Lindsey leek niet bereid om iemand uit de weg te ruimen om haar te helpen. En hij deed alsof ze lastig was.

De volgende ochtend was ik iets te vroeg bij Lindsey's huis. Haar ouders waren een dagje weg en Lindsey deed de deur open met alleen een handdoek om. Ik wendde snel mijn ogen af ​​en ze vroeg me in de woonkamer te wachten.

Ze rende de trap op en maakte zich klaar. Ze kwam naar beneden in een wit topje, geplooide rok met bretels en kniehoge witte sokken. Als iets uit een fantasieporno voor schoolmeisjes!

Het was alles wat ik kon doen om te voorkomen dat mijn gedachten gingen waar ze niet zouden moeten!

Het was maar tien minuten rijden naar de klas, maar in die tijd slaagde Lindsey erin om heel dicht bij me te komen, tot het punt waarop ik naar de tweede of vierde schakelde en haar been streelde.

Toen we daar aankwamen, draaide ik me om om gedag te zeggen en ze plantte een kus op mijn lippen! Ze was van plan me een kusje op de wang te geven, maar ik draaide me op het laatste moment om. Het verraste ons allebei! Ze haastte zich weg en ik deed alsof het incident niets voorstelde.