Koningin Yavara: Epiloog

Epiloog

Een Highland-prinses zijn was een eenzame beproeving. Hoewel mijn moeder een 'vrije geest' was en me aanmoedigde om vrienden te maken buiten het kasteel, kon ik mezelf er niet toe brengen om het te doen. Een prinses had haar plaats, en dat was niet bij de gewone mensen op straat. Daarom was mijn enige vriendin mijn nicht, Adrianna Straltaira. Adri's moeder had het erg druk, omdat ze de ambassadeur van Alkandra was, dus bracht Adri het grootste deel van haar tijd door bij haar oma, oudtante Lydia, slechts een paar deuren verder van mijn slaapkamer. Adri mocht het kasteel nooit verlaten, en ik wilde het ook nooit, dus het was perfect. We waren als zussen. Ik vond het niet raar dat haar huid donker was, een van haar ogen zwart en haar haar half zwart en half blond. Ze had puntige oren en één blauw oog, en dus was ze wat mij betreft net als ik. Pas later werden onze verschillen belangrijker.

Toen Adri twaalf werd, trok ze bij haar moeder in Alkandra in. Ik wist op dat moment niet waarom, maar ik kreeg het gevoel dat het iets te maken had met de manier waarop Adri naar me begon te kijken. Dat maakte voor een jongere ik niet uit. Het enige dat ertoe deed was dat mijn beste en enige vriend van me was weggenomen. Vanaf dat moment zagen we elkaar nog maar één of twee keer per jaar, en elke keer voelde ze zich steeds meer een vreemde voor me. Ze liet tatoeages zetten waar ik bang van werd, vertelde verhalen waar ik van walgde en gedroeg zich met zo'n opgewekte houding dat ik me afvroeg of ze überhaupt om iets anders gaf dan seks en drugs. Wat had die plek met haar gedaan?! Alsof ik meer redenen nodig had om Alkandra te haten. Moeder vond het altijd vervelend dat ik zo'n slechte wil koesterde jegens de natie van monsters, hoewel ze erg privé was over haar mening. Ik begreep dat ze bang was voor sommige van haar adviseurs, vooral de magiërs die altijd om de hoek leken te loeren. Het ergerde me evenzeer dat ze onze vijand niet met zoveel minachting koesterde als ik, maar ik nam aan dat het logisch was gezien haar... verleden.

Het was twintig jaar geleden sinds het einde van de tweede Alkandran-oorlog. Ik was een scherpzinnige student geschiedenis; Ik wist dat zo'n einde helemaal geen einde was. Moeder vertelde me altijd dat het Highland Kingdom en de Dark Queen niet naast elkaar konden bestaan, en ze had natuurlijk gelijk. De Zwarte Koningin (of zoals ik haar kende, tante Leveria) had eindelijk de economie van de Hooglanden gebroken en moeder had geen andere keuze dan het leger op de been te brengen en naar het oosten te marcheren. Velen vreesden dat de soldaten hun einde tegemoet marcheerden, maar die angst bracht meer hoop in zich dan Bentius tientallen jaren had gevoeld. Een doordringend gevoel van onheil had elk hoekje en gaatje van mijn geliefde stad besmet. Pas toen het tijdens de eerste oorlogsdagen werd opgeheven, realiseerde ik me het bestaan ​​ervan. Voor het eerst in mijn leven zag ik de mensen van de Hooglanden trots hun hoofd opheffen en op hun borst bonzen, en ik kon niet anders dan meegesleurd worden in het nationale enthousiasme. Er gebeurde eindelijk iets!

Moeder was altijd een sprankelende en opgewekte vrouw geweest. Toen ik een kind was, dacht ik dat ze de beste persoon ter wereld was, maar als tiener en jongvolwassene begon ik haar steeds meer als een idiote dwaas te zien. Soms twijfelde ik aan de verhalen die tante me had verteld. Hoe zou je al die dingen kunnen doen?! Ze was... nou ja, dat was ze. Dit was de vrouw die tijdens een diplomatieke ontmoeting met de vertegenwoordigers van Drastin met succes was lastiggevallen en in het nauw gedreven door een muis. Dit was de vrouw die dronken werd van een glas wijn en daarna strippoker probeerde te spelen met mij - haar eigen dochter! Dit was de vrouw die de troonzaal als boogschietbaan gebruikte, want 'nou, het is niet alsof ik hem gebruik om te regeren!' Nee, ik kon de verhalen die ik over haar had gehoord gewoon niet geloven. De doomsday-brenger uit de hel die in zijn eentje kasteel Thorum innam, de Mid Fort-verhoogde weg verdampte en de Hooglanden op de knieën bracht, was niet... Maar toen zag ik haar een toespraak houden op het balkon van het kasteel. Nooit in mijn leven had ik haar overspoeld met zo'n passie gezien. Ze wekte de menigte op met verkondigingen van onze grootsheid, versterkte ze met voorgevoelens van de overwinning en maakte ze onder de indruk met een vertoon van magie die ik nooit voor mogelijk had gehouden van haar. Vuur omhulde haar hoofd, telekinetische schokgolven schoten uit haar borst en haar stem resoneerde in ieders gedachten en sprak met zoveel vertrouwen en kracht. Ik stond op en applaudisseerde met de rest van Bentius, zo zeker van onze overwinning tegen de Alkandranen dat ik bereid was zelf een zwaard op te pakken.

"Mam, dat was geweldig!" Ik huilde toen ze van het balkon stapte.

Ze knipoogde terug naar mij. 'Ik zei toch dat ik een badass was. Nu,' ze liep langs me heen en tastte in haar tas, 'waar is mijn kontkussende lippenstift ... ah, daar is het. Prestira, wees lief en verlaat de kamer.'

"Wat? Waarom?"

"Omdat mama volwassen dingen te doen heeft."

"Ik ben achttien!"

‘En ik ben negenendertig, dus ik win. Nana-nana-boo-boo, steek je hoofd in dog doo. Ga nu naar buiten.

"Nee."

Ze draaide zich om en keek me boos aan. 'Prestira, ik ben niet aan het rotzooien. Ga weg, of ik zorg ervoor dat je eruit komt.'

"We staan ​​op het punt. Als je me nu niet als een volwassene kunt behandelen, wanneer dan wel?!"

Haar gelaatstrekken werden wat zachter en ze zuchtte. "Goed," glimlachte ze, "ik denk dat het egoïstisch van me was om te genieten van de enige keer dat je je de afgelopen tien jaar niet voor me hebt geschaamd."

"Doe niet zo."

Ze schudde haar hoofd en draaide zich om naar de spiegel. "Probeer me hier niet te hard voor te veroordelen, Prestira." Ze stak haar hand uit en raakte het glas aan. Een seconde later kwam het boosaardige portret van de Zwarte Koningin in zicht.

'Nou, nou, nou ...' grinnikte tante Leveria sardonisch, 'net als vroeger, hè, zus? Ah, en ik zie dat je je kontkussende lippenstift al op hebt gedaan.

"Ja?!" Ik schreeuwde: "Nou, je kunt maar beter je lippenstift opdoen, want we gaan je in de maling nemen!"

Tante Leveria knipperde met haar ogen. 'Prestira, schat, dat was zo verschrikkelijk. Yavara, waarom is ze hier?

Moeder stak hulpeloos haar handen uit. 'Ik kon haar niet laten vertrekken. Wat moest ik doen, haar eruit gooien?

"Ja, jij zwakke kleine vrouw."

"We zijn niet allemaal 'sterk' genoeg om onze eigen dochters te executeren."

“Als je duizend akkers bemest, zijn een paar slechte zaden onvermijdelijk. Zullen we nu ter zake komen?”

"Zeker." Zei mama, zwaaiend alsof het haar niets kon schelen.

Tante Leveria bladerde door haar aantekeningen en neuriede peinzend. 'Mijn leger is met vijftig tegen één groter dan dat van jou. Ze zijn beter uitgerust, beter opgeleid en beter ondersteund. Vijf van je generaals zijn betaald om van kant te wisselen zodra de strijd begint, en je veldmaarschalk is een dronkaard. Moet ik nog meer zeggen?”

"Nee." Mam mopperde.

“Dus… doen we dit dan nog steeds?”

"Je kunt net zo goed de pleister eraf trekken."

"Koel." Tante Leveria raakte haar spiegel een paar keer aan, viste toen rond haar bureau en haalde een handspiegel tevoorschijn. Ze keek er een paar minuten naar en legde het toen neer. 'Je leger was net omsingeld. Je mannen hebben de wapens neergelegd en je veldmaarschalk probeerde zelfmoord te plegen. De vampiers hadden hem te pakken voordat hij kon doodbloeden.'

"Oh goed." Mam zuchtte: "Dus geen verliezen?"

'Het lijkt erop dat een van je mannen in de kazerne aan tyfus is overleden, maar er zijn geen slachtoffers gevallen op het veld. Een bloedeloze verloving waarbij de poging van de veldmaarschalk buiten beschouwing wordt gelaten.'

‘Arme Krakis,’ mompelde mama, ‘ik hoop dat hij de hulp krijgt die hij nodig heeft. Oké, wat nu?”

"WAT?!" Ik schreeuwde. Ik had zo'n ongeloof over wat ik hoorde dat ik mijn mond niet eerder kon oproepen om woorden te vormen.

Mama draaide zich om en keek me boos aan. "Prestira, we zijn met iets bezig, kun je niet onderbreken?" Ze wendde zich weer tot tante Leveria, "Hoe gaan we dan verder?"

'Ambassadeur Straltaira wordt binnenkort naar je geteleporteerd. Ze zal je op de hoogte brengen van de details. Tante Leveria fronste haar lippen: 'Ze heeft heel hard gevochten voor jou, Yavara. Ik wilde dat je je in de arena aan mij overgaf, maar ze onderhandelde erover tot alleen de troonzaal.'

"" Schreeuwde ik.

Tante Leveria grijnsde naar me. 'Ik heb altijd tegen je moeder gezegd dat ze je te veel beschermde. Ze wilde je opvoeden zoals onze moeder ons opvoedde, maar misschien had ze je moeten opvoeden zoals onze vader mij opvoedde.'

‘De gedachte kwam een ​​paar keer bij me op,’ mompelde mijn moeder, ‘meestal als ik dronken was.’

Tante Leveria giechelde. 'Ik vind het geweldig hoe walgelijk je bent. Ik kan niet wachten om je te zien, kleine zus. Ze handpalmde de spiegel en haar beeld verdween.

Ik flitste met mijn ogen van de spiegel naar mijn moeder. "Mam, wat is er aan de hand?!"

Mam draaide zich om, een spijtige glimlach op haar gezicht. “Oorlogen worden gewonnen of verloren tientallen jaren voordat ze worden uitgevochten. We hebben deze oorlog twintig jaar geleden verloren, Prestira. Tante Leveria heeft haar tijd afgewacht, elke beweging tegengegaan totdat mijn enige optie was om haar aan te vallen. Ze wist dit. Ik wist dit. Het moest op deze manier gebeuren, want de Hooglanden zouden zich pas overgeven als overgave de enige koers was die nog over was. Nu kunnen we eindelijk vrede hebben.”

Voordat ik zelfs maar kon bedenken hoe ik daarop moest reageren, was er een groene lichtflits en verschenen er twee figuren in het portaal. Hoewel ze twintig jaar uit elkaar verschilden, zagen ze eruit alsof ze zussen hadden kunnen zijn. Hoewel een van hen zwarte strepen in haar blonde haar had terwijl de andere puur platina was, hadden ze allebei een karamelbruine huidskleur en waren ze allebei slank en atletisch, uitgestald als trofeeën in hun schaarse kleding. Ze waren allemaal tot aan hun kin getatoeëerd in tribale ontwerpen, maar ik vond ze nog steeds meer een elf dan een beest. Tante Elena, en haar dochter en mijn neef, Adri.

"Tante! Adrie!” Ik schreeuwde en rende naar ze toe. Ze namen me in hun armen en omhelsden me, en ik ademde in hun schouders. "Tante, wat is er aan de hand?!" Ik snoof: 'Mam sprak met tante Leveria, en ze zei dat het leger zich had overgegeven en dat j-j-j-je hierheen zou komen om...'

"Sst, Prestira." Tante zei geruststellend, terwijl ze me stevig vasthield: 'Het zal allemaal snel duidelijk worden. Het komt wel goed met je. Alles komt goed." Ze kuste me op mijn hoofd, liet me toen los en liet me achter bij Adri.

"Adri, wat is er aan de hand?" siste ik.

Adri hield me op armlengte afstand en keek me aan. "God, wanneer hebben we elkaar voor het laatst gezien?" Ze hijgde.

"Ik weet het niet. Twee jaar geleden?"

Ze straalde naar me. "Wanneer ben je zo verdomd geworden"

"Hou op, Adri!" Ik gromde: "Ik meen het! Dit is allemaal echt verdomd serieus! Wat is er verdomme aan de hand?!”

Adri's ogen bleven een tijdje op mijn lichaam rusten en vielen toen op mijn gezicht. Ik wist dat ze een wellustig schepsel was; dat wist iedereen van duistere elfen en hybriden, maar Adri had nog nooit zo'n openlijk verlangen naar mij getoond. Haar blik was ongebreideld hongerig, en toen ik in haar verlangende blauwe ogen keek, voelde ik me... vreemd.

"Adri, stop met zo naar me te staren." mompelde ik, plotseling buitengewoon ongemakkelijk.

Ze giechelde. "Ben je nog maagd?"

“Natuurlijk ben ik nog maagd! Ik ben een Highland-prinses, geen Alkandran-hoer!

"Oh, en dus ben ik nu een hoer?"

“N-n-nee! Ik bedoelde niet... wat ik...'

"Ik ben gewoon aan het rotzooien met je, Tira." Adri lachte en de gierigheid verliet haar ogen en maakte plaats voor die oude ondeugende vonk. "Natuurlijk ben ik een hoer."

"Je bent een gemene teef, dat ben je," glimlachte ik terug, blij dat het moment voorbij was. "Adri, vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is."

Adri gebaarde naar tante en mama, die midden in een serieus gesprek zaten dat ik niet kon verstaan. "Mijn moeder vertelt je moeder de overgavevoorwaarden van mijn vader, en je moeder geeft mijn moeder waarschijnlijk enkele belangrijke details voordat ze het overneemt."

"Wat overneemt?"

Adri lachte, "de Hooglanden natuurlijk."

"Wat?!"

‘Ze wordt nu gouvernante van deze provincie. Je moeder en mijn vader waren het erover eens dat mijn moeder de beste keuze zou zijn, aangezien de Hooglanders haar allemaal grotendeels vertrouwen.' Adri haalde zijn schouders op en haalde een sigaret tevoorschijn: 'Persoonlijk denk ik dat we de verdomde plek gewoon moeten verkrachten en plunderen, maar ik denk dat ik achter papa aan zit. Wil je roken?”

"Oh mijn god," hijgde ik, paniek nam me over, "Ik kan niet geloven dat dit nu gebeurt!"

‘Hé, hé, hé,’ zei Adri, terwijl ze haar handen op mijn schouders legde, ‘het komt goed, Tira. Jij en tante Yavara zullen bij mij en papa intrekken, en mama zal de hele tijd op bezoek komen, en...'

"IK VERHUIS NIET NAAR ALKANDRA!" brulde ik.

Tante en mama keken naar me op.

"Je gaat nergens heen, lieverd." Mam stelde me gerust: "Je blijft hier bij tante Elena tot alles weer rustig is."

'Eigenlijk,' zei tante, en mijn maag bonsde in mijn keel, 'eh... ik heb geprobeerd namens jou te vechten, Yavara, je weet dat ik dat deed, maar...'

Mams gezicht werd spookachtig wit. 'Elena, alsjeblieft,' smeekte ze zachtjes.

Tante schudde alleen haar hoofd. Ze liet haar stem zacht klinken zodat ik het niet zou horen, maar ik had genoeg van mama's telepathie in me om de gedachten te lezen die uit haar mond kwamen: "We hebben je verteld wat er zou gebeuren als je zwanger zou worden, Yavara." Tante mompelde: 'geen losse eindjes. Erfgenamen zijn losse eindjes. Je koos ervoor om haar te hebben, je wist wat er met haar zou gebeuren, en je hebt haar nooit voorbereid?!

‘Ik weet dat het mijn schuld is,’ fluisterde mama even zacht, ‘maar alsjeblieft, Elena. Ze is zo onschuldig, en je weet hoe Leveria is met onschuldige meisjes.

Tante pauzeerde een ondraaglijk moment terwijl ik van top tot teen stond te trillen. Ten slotte fluisterde ze: 'Je kent Leveria. De enige manier waarop je Prestira van haar kunt sparen, is als jij degene bent die haar in het zusterschap doopt.

Mam wierp een scherpe blik op mij en toen weer op tante. Ze hielden elkaars blikken lang, lang vast. Toen gleed er een glimlach over mama's gezicht. Een gemene glimlach. Een boze glimlach. Een glimlach die ik haar in haar hele leven nog nooit had zien dragen. Zij en tante giechelden samen en kwamen toen samen in een hartstochtelijke, vulgaire kus.

Ik was zo verstijfd van shock dat ik niet merkte dat Adri's handen over mijn lichaam bewogen. Pas toen ze al om mijn middel zaten, besefte ik het. Haar voorkant drukte tegen mijn rug, haar borsten lagen als kussens tegen mijn schouders, en zij... zij... zij drukte zich in de plooien van mijn jurk en gleed tussen mijn billen.

"Voel je dat, Tira?" Ze fluisterde in mijn oor: “Voel je hoe lang en dik het is? Dat zal heel, heel snel in je zitten. Ze snoof aan mijn haar en blies een huiveringwekkende zucht uit in mijn nek: 'Ik heb zo, zo lang gewacht om je te laten zien wie ik werkelijk ben. Ik kan niet wachten om je te laten zien wie je werkelijk bent.”

"Raak me niet aan!" siste ik door opeengeklemde tanden, verlamd van angst.

"Raak je niet aan waar?" Adri giechelde en liet haar handen om mijn middel glijden en ze langs de convergerende lijnen van mijn bekken bewegen, "raak je hier niet aan?" fluisterde ze terwijl ze haar vingers langs mijn schaambeen liet glijden, "raak je hier niet aan?" fluisterde ze opnieuw terwijl ze tussen mijn dijen bewoog. Ik voelde haar vingers in mijn kruis, ze drukten tegen de zachte, verboden delen van mij, en ik hapte naar adem, een golf van hitte schoot door me heen. "Of wilde je niet dat ik je hier aanraakte?" Adri siste en liet haar tong in mijn oor glijden. Mijn gehoor was gevuld met kleine geluiden en natte klikken toen de natte punt van haar aanhangsel rond mijn kraakbeen schuimde. Het was weerzinwekkend, maar... maar...