Fantoom: een liefdesverhaal

***

'Ik neem aan dat niemand heeft gezegd dat het spookt in Devereux Manor?'

Amelia bleef met een troffel in haar hand in het bloemperk staan ​​en dacht na over de vraag van mevrouw Price. De oudere vrouw zat op een nabijgelegen boomstronk en friemelde, verlangend naar een antwoord, dus Amelia nam de tijd om er een te formuleren.

Uiteindelijk besloot ze: "Wat is Devereux Manor?"

Mevrouw Price knipperde met haar ogen. 'Wel, dat is dit huis, schat. Jouw huis.'

Amelia keek opzij naar het huis. Het was nog steeds moeilijk om te denken dat het van haar was. In haar gedachten was het gewoon 'het huis', een entiteit op zich.

'Wist u niets van de familie Devereux?' Mevrouw Price vervolgde.

'Nooit van gehoord,' zei Amelia. Ze was het onkruid aan het wieden dat het perceel overspoelde, en mevrouw Price was langsgekomen om 'haar in de buurt te verwelkomen' nadat de verhuiswagens waren vertrokken.

'Nou, ik neem aan dat mensen over dat soort dingen hun mond houden,' zei mevrouw Price. "Maar het is een fascinerend verhaal, over de Devereuxs en de brand. En natuurlijk de Phantom. Ik wed dat je het graag zou horen, jij als schrijver en zo."

Het woord 'Phantom', gescheiden van alle context, klonk dwaas, maar zorgde er toch voor dat de haren in Amelia's nek recht overeind gingen staan. Ze duwde haar troffel terug in het vuil en fronste van de inspanning.

Het was een warme dag, een zomer in Louisiana, en ze droeg een van die breedgerande strohoeden waardoor ze zich een oude dame voelde, ouder zelfs dan mevrouw Price. Ze wreef met haar vuile handen aan haar overall en gromde.

'Zo'n schrijver ben ik niet,' zei Amelia. "Ik schrijf technische handleidingen."

"Oh? Nou, hoe heb je zo'n huis kunnen betalen? Maakt niet uit, vertel me niet, ik ben weer nieuwsgierig. Dit was natuurlijk een plantagehuis in de tijd van Devereux. Is het niet grappig, jij bezit het nu?"

"Wat is daar grappig aan?"

'Alleen omdat je een neger bent, nou ja, ik bedoel, vanwege je, je weet wel, achtergrond.'

"Grappig."

Mevrouw Price praatte nog een paar minuten over koetjes en kalfjes en verontschuldigde zich toen om 'naar haar stoofpot te kijken'. Amelia bleef in de tuin werken. Ze had allang naar binnen moeten gaan, want er was genoeg meer werk te doen met schoonmaken en uitpakken, maar iets zorgde ervoor dat ze zo lang mogelijk het huis uit wilde blijven.

Ze stond op het punt om op te staan ​​toen een glinstering haar aandacht trok; haar troffel had iets in het vuil omvergeworpen. Fronsend veegde ze de losse aarde eraf en vond tot haar verbazing een klomp goud.

Het zag eruit als oude sieraden, een medaillon of een hanger, die op de een of andere manier waren geplet. Ze kon de oorspronkelijke vorm niet onderscheiden. Het was zwaar in haar hand en koud. Zonder erbij na te denken, liet ze de bult in de zak van haar tuinschort glijden en vergat bijna meteen dat ze hem had gevonden.

Toen ze naar binnen liep, hoorde ze krekels fluiten, echte krekels. Devereux Manor was een fossiel van de ware Antebellum-mode, een grote, dreigende, sombere stapel van een huis, zijn puntdaken en stevige kolommen en zwartgeblakerde ramen die weigerden te vervagen in het verleden.

Door de groezelige witheid van de muren leek het op een oude schedel. Amelia bereikte een van de achterdeuren en stond op het punt aan te kloppen, maar voelde zich toen dom. De klopper, in de vorm van Janus met twee gezichten, staarde haar vanuit zijn ooghoeken aan toen ze binnenkwam.

Devereux Manor was altijd donker, ongeacht hoe laat het was of hoeveel lampen Amelia aandeed. Ze ging naar de plek waar de meeste dozen met haar spullen nog stonden opgestapeld en trok haar vuile werkkleding uit, rommelend tot ze een schone badjas vond.

Toen ze (min of meer) was aangekleed, schonk ze zichzelf een glas wijn in in de keuken en dacht na over wat ze morgen wilde doen. Zet de meubels klaar, veronderstelde ze.

Ze keek naar het laatste licht van de dag dat door de paneelramen naar binnen stroomde en spinnenwebpatronen op de muren van de foyer maakte. Ze dacht aan haar vader. Hij was al tientallen jaren eigenaar van Devereux Manor, maar om de een of andere reden had hij er nooit in gewoond of verhuurd.Waarom hij jaar na jaar in dat krot in Richmond woonde, kon ze zich niet voorstellen. Misschien hield hij niet van het idee om met geesten te leven? Ze lachte en het galmde door het hele huis.

Amelia ging naar de badkamer boven voor een warme douche. De oude trap kraakte onder haar gewicht. Devereux Manor was een huis met lange gangen en smalle kamers en hoge plafonds, een huis vol vreemde figuren in trapleuningen en wandpanelen. Een huis dat uit zichzelf keek en bewoog, althans dat leek Amelia.

Voor het douchen deed ze de deur van de badkamer op slot, hoewel ze hier de enige was, en ze bleef langer binnen dan de bedoeling was, waarbij ze al het warme water opgebruikte. Ze droogde haar haar met een handdoek, ging naar de slaapkamer op de eerste verdieping die ze als kantoor had ingericht en werkte een paar uur om softwaredemo's in het Portugees te vertalen.

Een stel openslaande deuren hier keek uit op wat nu de tuin was, maar de slavenverblijven waren geweest toen het huis nieuw was. Ze keek naar de oude bomen die in de wind wapperden en herinnerde zich plotseling de misvormde klomp in de tuin. Zonder precies te weten waarom ze het ging halen, wreef ze er keer op keer met haar vingers over.

Ze dacht meer aan haar vader. Het beeld van hem in het ziekenhuisbed, zijn gezicht verduisterd door een zuurstofmasker en een woud van slangen, al mager als een lijk, loerde in haar geheugen. Helemaal aan het einde had hij geprobeerd met haar te praten, maar zijn stem gorgelde, alsof hij onder water sprak.

Lange tijd nam ze aan dat ze zijn laatste woorden verkeerd had begrepen, maar nu besefte ze dat ze hem goed had gehoord en de naam simpelweg niet herkende: 'Devereux'. Hij had gezegd: ‘Devereux.’

Maar wat hij haar in die laatste minuten ook probeerde te vertellen over het huis, het was een geheim dat hij uit deze wereld haalde.

Amelia lag op de bank en hield het goudstuk vast. Ze was van plan om even te ontspannen, maar al snel viel ze in slaap. Het laatste wat ze zag, of dacht te zien, was een gestalte bij de openslaande deuren, een magere man in een ouderwetse cape, die met één hand tegen het glas gedrukt naar binnen keek.

Was hij er echt? Nee. Het is mijn verbeelding, dacht Amelia. Daarna sliep ze. En ze droomde...

***

Penelope zat aan het nachtkastje en borstelde haar haar. In de oostelijke vleugel zat Phillip aan de piano een of andere sonate te spelen (ze kon ze nooit bij elkaar houden). Ze telde haar penseelstreken op de maat van zijn muziek.

Buiten waaide het en de openslaande deuren rammelden. Ze nam even de tijd om ze vast te maken en duwde de roodfluwelen gordijnen opzij. Er kwam een ​​verschrikkelijk kabaal uit de slavenverblijven.

Wat waren ze daar aan het doen, dacht Penelope? Wat zou Phillip nodig hebben om ze in het gareel te houden? Haar vader zou het nooit zo lang hebben volgehouden. Maar Phillip was nooit de man geweest die haar vader was.

De muziek stopte. Ze hoorde voetstappen in de gang. Phillip klopte een keer en ging naar binnen. Ze zag zijn weerspiegeling in de ruit toen hij in de deuropening stond, schijnbaar aarzelend voordat hij die achter zich dichtdeed.

Hij was gekleed in een typisch uit de mode zijnde bordeauxrode geklede jas, de das bij zijn hals was al te opzettelijk netjes opgemaakt. Hij zag er moe maar voldaan uit, zoals altijd na een avondje spelen. Hij legde een hand op haar schouder. Ze had alleen haar hemd aan. Hij kuste haar achter haar oor en fluisterde: 'Goedenavond, schat.'

'Phillip, ik moet met je praten.'

"Kan het wachten?" zei hij en kuste haar opnieuw.

Penelope maakte zich plotseling los, verliet de deuren en ging op het bed zitten. Ze ging de lampen hoger zetten, maar zag dat ze al zo hoog mogelijk waren. Het leek hier nog zo donker. Het was nu altijd donker in huis. Devereux Manor had in haar kinderjaren een stralende plek geleken, maar nu niet meer.

Phillip ging naast haar zitten en legde zijn hand op haar been. 'Stop daarmee,' zei ze.

"Waarom?"

"Het is niet gepast."

'Maar we zijn man en vrouw?'

'Dit is het huis van mijn vader,' zei Penelope.

'Niet meer. Nu is het ons huis.'

'Je huis bedoel je,' zei Penelope.

"Lieverd, wat is er?" zei Filip.

Hij sloeg zijn armen om haar heen. Ze verzette zich, maar hij liet haar niet gaan en uiteindelijk gaf ze toe, tegen hem aan leunend. Hij streelde haar haren.'Het spijt me,' zei ze. 'Ik heb me de hele dag vreselijk gevoeld. Ik dacht aan het landgoed van Marshall: over hoe de slaven het gezin vermoordden en de boomgaarden in brand staken.'

Philip keek verbijsterd. "Maar waarom? Jullie waren allemaal nog een kind toen dat gebeurde."

"Evey Marshall was zo oud als ik nu ben. Stel je voor dat je nu doodgaat, terwijl je nog maar nauwelijks hebt geleefd..."

Hij streelde nog wat door haar haren. 'Ik weet dat het moeilijk te accepteren is dat je vader er niet meer is, maar er zal ons niets vreselijks overkomen', zei Phillip.

"Zal het niet?" zei Penelope. 'Uiteindelijk overkomt ons allemaal iets vreselijks. Waarom niet vandaag, of morgen, of overmorgen?'

Ze ging terug naar de openslaande deuren. Ze zag de lichten, hoorde het rumoer buiten. "Stel dat ze daar nu zijn en tegen ons samenzweren? Wat als..."

Phillip nam haar en kuste haar. Ze gingen op het bed zitten en ze stond toe dat hij met zijn vingers door haar haar ging en haar lippen en de brug van haar neus en de holte aan de onderkant van haar keel kuste.

Ze wendde haar gezicht van het zijne af en hij draaide het weer terug, terwijl ze haar kin in zijn hand nam, en het duurde niet lang of ze gaf haar halfslachtige weerstand op en liet zich door hem neerleggen en zijn handen over haar lichaam laten glijden, haar hemd wegtrekkend. Ze keek omhoog naar het plafond, haar ogen half gesloten, nauwelijks reagerend maar toch genietend van het intieme gevoel van zijn lippen, als de zachte aanraking van zijde op haar blote huid.

Phillips onhandige, lompe manier van uitkleden gaf haar de tijd om zijn lichaam te bekijken. Ze was altijd gefascineerd door de leliewitte zachtheid van zijn handen, die delicate vingers die zulke wonderen verrichtten aan de piano en het contrast met zijn ruwe, op de een of andere manier halfafgemaakte gelaatstrekken.

Hij was in alles een onhandig wezen, behalve in die handen. Toch kon ze niet anders dan de lijnen van zijn borst en buik bewonderen, en de prominente kracht van zijn onderarmen, en zelfs de vreemde, donkerpaarse kleur van de tepels op zijn blote borst. Phillip was mooi, op zijn manier; het was toen deze delen tot leven kwamen dat de lompheid van zijn figuur duidelijk werd, alsof hij alleen gebouwd was om te pronken en niet om te bewegen.

Automatisch spreidde Penelope haar benen terwijl Phillip bovenop haar lag. Ze kromp ineen toen hun lichamen zich probeerden te nestelen, zijn worsteling om de hare. Hij probeerde haar mond te kussen, maar ze dook weg, in plaats daarvan liet ze haar natte lippen over de pezige spieren van zijn schouders en borst glijden.

Ze voelde zijn hart tegen de binnenkant van zijn ribben kloppen en zag hoe zijn keel spastisch sprong onder de druk van zijn zware ademhaling. Phillip was constant woedend van opgekropte energie die zijn lichaam nauwelijks kon bevatten. Als hij speelde, wiegde hij heen en weer in een soort religieuze extase. Blijkbaar was het niet genoeg om alles wat in hem gevangen zat uit te drijven.

Phillips vingers streelden Penelope's haar terwijl ze doorging met het kussen van zijn naakte lichaam. Hij was zachtaardig uit respect voor wat hij zag als haar troosteloze toestand. Ze kromde haar rug, drukte haar naakte borsten tegen hem aan en keek hoe zijn ogen onder gesloten oogleden rolden terwijl het zweet op zijn blote huid droop.

De manische energie die zich in hem ophoopte, nam zichtbaar toe; hij zou maar een klein duwtje nodig hebben om het over te laten koken. Penelope streek met haar vingernagels over zijn blote borst en trok een spoor van rode lijnen. Phillips half grommende, half grommende antwoord vertelde haar dat ze zijn karakter nauwkeurig had ingeschat.

Philip bewoog zich zo snel dat het haar de adem benam, greep haar beet, nam Penelope in zijn armen en boog haar lichaam tegen het zijne. Ze hapte naar adem, de kleinste glimlach flitste even over haar gezicht, en toen schreeuwde ze het uit toen hij tegen haar aan duwde, haar reeds gescheiden dijen nog verder uitspreidend om hem tegemoet te komen.

Ze beet op haar lip en kromp ineen toen hij naar binnen duwde, en ze voelde de weerkaatsing van zijn beven door haar hele lichaam. Penelope draaide zich naar de spiegel om naar Phillips spiegelbeeld te kijken terwijl hij in haar bewoog. Ze hield ervan de lijnen van zijn lichaam te volgen, hem op te splitsen in slechts een reeks lijnen en de zich herhalende bewegingen die ze maakten; daar waren de lijnen van zijn armen, net aan weerszijden van haar schouders gepositioneerd, zichzelf heen en weer duwend.Er was de welving van zijn dikke dijen, die overging in de gladheid van zijn billen, op en neer, op en neer. De as van zijn schouders bleef vlak, maar ook die ging op en neer, en ze keek er geboeid naar. Phillips lichaam leek op een betrouwbare machine, zijn bewegingen waren, bewust of onbewust, gemodelleerd naar de metronoom die zo'n prominente plaats innam in zijn genegenheid.

Maar natuurlijk was Phillip geen machine, of als hij dat wel was, dan was hij er een levende; Penelope was zich bewust van de kleverige, zoute smaak van het zweet dat op zijn huid druppelde, de hitte van zijn rauwe adem tegen haar eigen blote vlees, de elektrische gevoeligheid van de kleine haartjes die over hem heen rechtop stonden, en natuurlijk de gezwollen, gezwollen pols. van zijn pik, die zich volpropt met de lugubere nattigheid van haar eigen, al te menselijke lichaam.

Het dierlijkst van allemaal waren het keelgeluid en gekreun dat uit zijn mond kwam (en, besefte ze met een schok, haar eigen), de disharmonische melodie van zijn kronkelende, stotende, kronkelende lichaam, te vol van vlees om aan de mechanische verlangens te voldoen. van zijn geest. Phillip was altijd een niet-overeenkomende reeks tegenstrijdigheden; mooie lelijkheid, ongemakkelijke gratie, hoogdravende passie, dierlijke automatisering, natte hitte.

De handeling van het loslaten, het hele idee van morsen, leek opmerkelijk anders dan Phillip, en Penelope schepte een verdorven vreugde in het feit dat ze hem tot dat punt had gedreven, hoewel ze, toen ze weer naar haar eigen spiegelbeeld keek, alleen maar verveling zag terwijl ze naar haar terugkeek, zelfs toen hij klaarkwam. .

Hoewel het al laat was, kleedde Phillip zich weer volledig aan. Penelope trok alleen haar kamerjas aan en hervatte haar wake bij de openslaande deuren. Ze legde een hand tegen de ruiten. Haar schouders waren gespannen.

'Phillip,' zei ze terwijl ze diep ademhaalde, 'er is iets waar ik met je over wil praten.'

'Zoals je al zei,' zei Phillip.

'Morgen wil ik dat je Jeremiah en de andere huisslaven uitzet.'

Philip zuchtte. "We hebben dit besproken, schat."

"Nee, dat hebben we niet. Je hebt het gewoon zelf besloten."

"Is het niet mijn huis?" zei Phillip met een zweem van echte woede in zijn stem. Hij stond aan haar nachtkastje, keek over haar kammen en parfums, zijn tere pianistische vingers raakten ze aan, alsof hij nieuwsgierig was om te testen of ze stevig waren.

'Ja,' zei Penelope met doffe stem. "Dat is het. Maar wat als..."

Toen schreeuwde ze en Phillip sprong op en ze rende van het raam in zijn armen.