De verlegen eenzame man

Mijn naam is Gareth en ik ben 35 jaar oud. Ik ben 6'1", weeg 185 pond, ik heb heel kort zwart haar en ik heb een korte baard. Ik heb net mijn eerste eigen huis gekocht en verhuisd. Helaas woon ik nu op mezelf omdat mijn ouders nu allebei zijn overleden en mijn oudere zus bij haar vriend woont. Ik woonde bij mijn ouders tot ze stierven. Ik weet wat een trieste sukkel is die bij zijn ouders woont als hij dertig is, maar de reden is niet dat ik een lui ben die nergens toe in staat ben, ik heb een goede baan en verdien behoorlijk geld, de reden is dat ik niet erg zelfverzekerd ben en ik ben pijnlijk verlegen, wat betekent dat ik, in tegenstelling tot de meeste mensen van mijn leeftijd, een erg eenzaam persoon ben met weinig vrienden buiten het werk en helaas heb ik nooit een vriendin gehad vanwege mijn verlammende verlegenheid. Dit heeft me een heel verdrietig persoon gemaakt, ik trek me op voor mensen in de hoop dat ze niet merken hoe verdrietig en eenzaam ik ben. Jarenlang zei ik gewoon dat iemand ontmoeten iets was waar ik gewoon niet in geïnteresseerd was, integendeel was de realiteit. Al sinds ik 15 jaar oud was, wilde ik in het leven alleen maar iemand ontmoeten, verliefd worden, trouwen en een eigen gezin stichten. Maar de realiteit was dat ik zo verlegen ben in de buurt van vrouwen dat ik helemaal alleen ben geëindigd en zonder hoop dat ik daar iets van zal hebben.

Ik koos ervoor om naar een nieuwe stad te verhuizen in de hoop een nieuwe te beginnen, dat misschien een nieuwe plek zonder iemand te kennen me zou veranderen en me zou dwingen uit mijn schulp te komen en mensen te ontmoeten en wie weet zelfs eindigen met een vriend of twee.

Toen ik naar mijn nieuwe appartement verhuisde, zag ik een paar dagen niemand, maar aangezien het midden in de zomer was, nam ik aan dat mensen gewoon op vakantie waren. Toen verliet ik op een ochtend net mijn appartement om naar mijn werk te gaan en iemand verliet het appartement aan de andere kant van de overloop.

"Hallo" zei een stem achter me terwijl ik mijn deur op slot deed, ik draaide me om om te zien wie er aan het praten was en daar stond deze mooie vrouw voor me. Ze was erg klein, nauwelijks meer dan 1 meter 80, ze was wat ik denk dat wordt beschreven als dik, helemaal niet dik, ze had een bleke huid en lang bruin haar met een lichte krul.

"Oh hallo" Het lukte me om eruit te komen in de hoop dat ze niet had gemerkt dat ze stomverbaasd was dat deze mooie vrouw recht tegenover me woonde

"Dus jij bent de nieuwe eigenaar dan, ik ben Lucy, leuk je te ontmoeten" zei ze opgewekt en stak haar rechterhand uit om de mijne te schudden.

"Aangenaam kennis te maken Lucy, ik ben Gareth" zei ik met een knoop in mijn maag vanwege mijn verlegenheid, ik hoopte zo hard dat het niet zichtbaar was aan de buitenkant.

"Sorry dat we ons niet eerder hebben voorgesteld, maar we zijn weggeweest", zei ze verontschuldigend.

"Dat geeft niet, ik heb het zo druk gehad met alles uit te zoeken dat ik een paar dagen niet echt weg ben geweest" zei ik wanhopig en probeerde mijn woorden niet te verwarren. Op dat moment drong het tot me door dat ze 'wij' zei. “Verdomme” dacht ik “typisch moet ik naast de mooiste vrouw wonen en zij gaat met iemand uit”.

"Ga je naar je werk?" vraagt ​​ze mij

"Ja, ik ga een beetje vroeg vandaag om er zeker van te zijn dat ik niet verdwaal, nieuwe route en zo" zei ik

"Goed bedacht" zei ze grinnikend "Ik loop met je mee naar buiten als dat goed is, ik ga ook naar mijn werk"

"Tuurlijk" zei ik denkend aan hoe aardig ze deed

"Dus je werkt hier in New Borough?" zij vraagt

"Nee, ik werk in Oldbourne, het is maar een half uur rijden, dus het is niet ver", zei ik

"Kom je daar vandaan?" zij vraagt

"Nee, ik woonde vroeger met mijn gezin in Northport, werk jij hier?" ' vraag ik terwijl ik probeer het gesprek gaande te houden.

“Ja, ik werk op de middelbare school als administrateur”

"Oh oké, wat doet je man" vraag ik in de hoop dat ze vooral zou zeggen "Ik ben niet getrouwd, ik woon bij mijn zus" of iets dat me misschien wat hoop kan geven

“Hij is een bouwer” zegt ze met een lichte zucht

Ik merkte dit op en dacht "oh jee, er lijkt hier iets mis te zijn, we kunnen hem beter niet opnieuw ter sprake brengen"

"De kerel van mijn zus is ook een bouwer", zeg ik. Op dat moment komen we bij onze auto's, omdat we buren zijn, staan ​​onze auto's bij elkaar geparkeerd op onze toegewezen plaatsen. "Het was leuk je te ontmoeten Lucy, als ik iets voor je kan doen, geef me dan een klop" zei ik terwijl ik mijn best deed om vriendelijk te zijn

“Het was ook leuk om jou te ontmoeten Gareth, bedankt daarvoor en hetzelfde geldt voor jou ook, klop maar aan” zei ze een beetje opvrolijkend.

Ik stapte in mijn auto en zwaaide toen ze wegreed. Ik had het niet gemerkt, maar ik had gezweet als een tierelier vanwege mijn verlegenheid. "Oh geweldig" dacht ik "Ik wed dat zij het ook gemerkt heeft", nu was ik boos op mezelf, "wat is er mis met mij" zei ik hardop boos op mezelf "in godsnaam, je was alleen maar vriendelijk en probeerde haar niet te kletsen of zo raap jezelf bij elkaar"

Dus ging ik aan het werk om mezelf te vermanen omdat ik me in haar bijzijn als een volslagen idioot gedroeg. Ik bracht de dag door met echt boos op mezelf te zijn omdat ik mezelf in de staat had gebracht die ik deed. "Dit is iemand waar je aan moet wennen om in de buurt te zijn, je buren in godsnaam", bleef ik mezelf voorhouden.

Die avond nadat ik had gegeten zat ik tv te kijken en rond 8 uur werd er op de deur geklopt, ik moet toegeven dat ik schrok want er werd niemand verwacht want je moet het gebouw binnen zoemen. Ik ging en deed de deur open en het waren Lucy en haar man.

"Hallo" zei ik

"Hallo Gareth" zei Lucy met een mooie glimlach "Dit is Jamie, mijn man"

"Leuk je te ontmoeten Jamie" zei ik terwijl ik mijn hand uitstak, de blik op zijn gezicht was die van ik zou liever ergens zijn of iets anders doen dan hier te zijn. Hij pakte mijn hand en probeerde op typische bouwmanier mijn hand tegelijkertijd goed te verpletteren, ik deed mijn best om hem mijn hand niet te laten verpletteren door stevig terug te knijpen.

"Ja jij ook" zei hij volkomen ongeïnteresseerd

Ik keek naar Lucy die een blik vol schaamte had over de manier waarop hij zich gedroeg en ik had medelijden met haar.

"Wil je binnenkomen?" vroeg ik en deed een stap opzij terwijl ik gebaarde dat ze binnen moesten komen. Ik hoorde Jamie hierom zuchten. Ik denk dat hij hoopte op een handdruk en dan weg zou gaan.

"Bedankt Gareth" zei Lucy en stapte in met Jamie die met tegenzin volgde. Ik deed de deur achter hen dicht en zei "doe alsof je thuis bent, kan ik wat te drinken voor je halen?"

"Oh hier is dit voor jou" zei Lucy terwijl ze me een fles witte wijn overhandigde. "Gefeliciteerd met je nieuwe huis", zei ze en omhelsde me snel. Ik was zo verrast door de knuffel dat ik daar als een idioot stond totdat Jamie nors sprak "Ik neem een ​​biertje als je er een hebt"

"Natuurlijk geen probleem en voor jou Lucy, misschien een glas van deze wijn?" ik heb gevraagd

"Oh, maak het niet alleen voor mij open" zei ze "Ik zal hebben wat jullie hebben"

"Nee, het is prima, ik zou toch wat wijn drinken, ik heb liever dat dan bier", zei ik

"Hé wat voor soort kerel verkiest wijn boven bier" zei Jamie spottend

Mijn zelfvertrouwen was nu helemaal kapot met die ene opmerking, ik dacht dat ik het zo goed deed en dan een vernietigende uitspraak en het knalt als een ballon

"Jamie hou je kop, praat niet zo tegen hem" zei Lucy boos

"Het is prima" zei ik gedwee terwijl ik naar de vloer keek

"Zie je maar een grapje" zei Jamie en sloeg me behoorlijk hard op mijn rug en ging toen op de bank zitten.

Ik keek op naar Lucy en ze schonk me een verontschuldigende glimlach en legde zachtjes een hand op mijn arm. Ik glimlachte gedwee terug en draaide me om om naar de keuken te gaan om de drankjes uit te zoeken.

Ik kwam terug met de drankjes en ging zitten wat alleen kan worden omschreven als een ijzige atmosfeer, het was duidelijk dat er woorden waren gehad. Tegen mezelf zeggen "Kom op, probeer een gesprek te voeren"

"Dus Jamie Lucy vertelt me ​​dat jij een bouwer bent, mijn zus is een bouwer" zei ik terwijl ik probeerde een gesprek te beginnen

"Ja" was alles wat hij zei

"Dus wat ben je aan het doen Gareth" vroeg Lucy terwijl ze probeerde het gesprek op gang te brengen

"Nou, ik teken gebouwen voor een landmeetkundig bedrijf" zei ik "Je kent plattegronden bij zo'n"

"Oh cool, dat klinkt interessant" zei Lucy oprecht. Ik kon het niet helpen dat ik het gevoel had dat Lucy zo'n aardige, oprechte persoon was, precies het tegenovergestelde van Jamie, hij leek gewoon ronduit onbeschoft en hij is het soort persoon waarvan ik wed dat het een pestkop was op school.

"Ja, ik moet door de jaren heen een paar behoorlijk beroemde gebouwen tekenen, zoals kathedralen", zei ik, terwijl ik me wat gemakkelijker begon te voelen. Ik kon het niet helpen dat ik me heel erg op mijn gemak zou hebben gevoeld als het alleen Lucy was geweest. Ze leek het zo gemakkelijk te maken om met haar te praten, wat heel anders is dan ik, vooral gezien wat er eerder vandaag is gebeurd.

"Echt! Ik zou graag een keer wat van je werk willen zien”, zei ze

"Natuurlijk zal ik een keer wat naar huis halen" zei ik, nogal verbaasd dat ze ook maar enigszins geïnteresseerd zou zijn in wat ik deed, tenslotte heeft niemand anders dat ooit gedaan.

"Dus je familie woont nog steeds in Northport", vraagt ​​ze

“Alleen mijn zus, mijn ouders zijn vorig jaar overleden” zei ik zachtjes

"Oh het spijt me" zei Lucy

"Het is oké dat je het niet wist" zei ik met een kleine glimlach

"Dus waarom ben je hierheen verhuisd?" vroeg ze

"Nadat we het huis van mijn ouders hadden verkocht, besloot ik dat ik een nieuwe plek wilde beginnen, weg van de herinneringen die je kent"

"Ik begrijp het, goed van je, dat is nogal moedig om te doen" zei Lucy en Jamie spotte er een beetje mee. Ik denk dat hun opvattingen over moed enigszins verschilden.

"Bedankt, het waren een paar maanden die mijn leven veranderden, naar een nieuwe stad verhuizen en mijn eerste huis kopen en voor het eerst op mezelf gaan wonen" zei ik

"Woon je nog bij je ouders?" vroeg Jamie met een verdichtend lachje

"Jamie!" zei Lucy boos

"Wat?" Jamie schoot terug op haar

"Nee, het is goed, ja dat deed ik", zei ik beschaamd

"Hoe oud ben je?" vroeg hij grinnikend

"Ik was 35 toen ze stierven", antwoordde ik terwijl ik naar de vloer keek

"Wow" was alles wat hij zei

"Het spijt me zo Gareth" zei Lucy "Kom op Jamie, laten we gaan. Ik denk niet dat Gareth je onzin meer nodig heeft"

'O, in godsnaam, als hij er niet tegen kan', maar voordat hij zijn zin kon afmaken duwde ze hem naar de deur en de gang in.

"Het spijt me zo" zei Lucy en deed de deur dicht

Ik zat daar gewoon beschaamd, niet alleen voor zijn gedrag dat ronduit onbeleefd was, maar hij had gelijk over mij, het is niet normaal dat iemand van die leeftijd nog thuis is.

Ik ruimde de glazen op en besloot vroeg naar bed te gaan om de dag af te sluiten in de hoop dat morgen beter zou zijn. Maar op weg naar de keuken, die vlak bij de voordeur is, hoorde ik geschreeuw toen ik dichter bij de deur kwam. Ik hoorde dat het Lucy en Jamie waren die een hele grote ruzie hadden, ik hoop alleen dat ik niet de oorzaak was.

Hierna heb ik Jamie nooit meer gezien. Ik hoorde hem alleen wanneer hij en Lucy ruzie hadden. Lucy en ik bleven elkaar ontmoeten in de gang op weg naar het werk, aangezien we elke dag bijna op hetzelfde tijdstip vertrokken. Verrassend genoeg voelde ik me op mijn gemak naarmate ik meer met haar sprak en we werden echt goede vrienden. Ik hoorde dat ze 33 jaar oud was en graag trainde, wat ik 's ochtends voor het werk een paar keer per week deed.

Elke keer als Jamie met zijn vrienden uitging, klopte Lucy op mijn deur en brachten we de avond door met praten of een film kijken en over het algemeen veel plezier maken. Naarmate de tijd verstreek, ging ik steeds meer van Lucy houden tot het punt dat ik dacht dat ik voor haar viel, wat absoluut belachelijk is. Ten eerste ben ik zo hopeloos in de buurt van vrouwen dat ik nooit iets zou kunnen proberen, maar wat nog belangrijker is, ze was getrouwd, ook al was het met een complete klootzak.

Tijdens die avond die we samen doorbrachten, kreeg ik de indruk dat het niet goed ging met haar huwelijk, ze zou me van alles vertellen, niets persoonlijks, maar dingen over hoeveel hij aan het drinken was of hoeveel ze ruzie hadden. Ik had echt medelijden met haar, ze was op dit moment misschien wel mijn beste vriendin en ik vond het niet leuk om haar zo laag te zien.

Ongeveer 8 maanden nadat ik was ingetrokken, kwam Lucy op een avond langs, wat de laatste tijd steeds vaker voorkwam, en ze zag eruit alsof ze had gehuild.

"Hey" zei ze toen ik de deur opendeed

Ik wierp een blik op haar en ik wist dat er iets ergs was gebeurd.

"Hé, wat is er gebeurd?" Ik vroeg bezorgd en gebaarde dat ze binnen moest komen

Ze kwam binnen en zodra ik de deur had gesloten, snelde ze naar me toe, greep me vast en omhelsde me stevig en begon te huilen. Ik was eerst verrast en besefte toen wat er aan de hand was en sloeg mijn armen om haar heen en hield haar gewoon vast en liet haar huilen.

Nadat ze was gestopt met huilen en alleen maar aan het snotteren was, legde ik mijn handen op haar schouder en duwde me een heel klein beetje weg en zei: "Kom op, laten we gaan zitten en erover praten" en draaide haar om en liep met haar naar de bank.

We gingen naast elkaar zitten en ik draaide me om naar haar "Wat is er nu gebeurd?"

Lucy had zichzelf weer onder controle en zei "Het is die klootzak"

"Oh jee, wat heeft hij nu gedaan?" ik heb gevraagd

Ze wilde niet opkijken, ze staarde alleen maar naar de grond alsof ze de woorden probeerde te vinden.

"Hij ging weg" was alles wat ze zei

"Wat? Heeft hij je verlaten?” vroeg ik nu echt bezorgd, ik had huwelijken van familieleden zien eindigen en het is nooit mooi

"Ja" Lucy zuchtte en begon te snikken

"Oh jezus" zei ik zachtjes en sloeg mijn arm weer om haar heen en trok haar naar me toe zodat haar hoofd op mijn schouder lag. Ik legde voorzichtig mijn hoofd op het hare en hield haar gewoon vast.

Na een paar minuten stopte ze met snikken en hief haar hoofd op.

"Hé, het komt goed", zei ik terwijl ik haar probeerde gerust te stellen, niet echt wetend wat ik moest zeggen tegen iemand wiens huwelijk is beëindigd

"Nee, dat is het niet, ik heb je niet verteld waarom", zei ze

"Wat is er gebeurd?" vroeg ik. Nu maakte ik me zorgen wat hij had gedaan

"Nou, toen we trouwden, waren we heel jong, hij was 19 en ik was 18 en hij zei dat hij geen kinderen wilde, wat ik op dat moment goed vond, maar ik dacht dat hij van gedachten zou veranderen naarmate we ouder werden"

"Is dat waar dit over gaat, heb je het hem nog een keer gevraagd?" ik heb gevraagd

“Nee, dat deed ik niet”

"Dus wat is er gebeurd?" vroeg ik echt verward

Lucy haalde diep adem en zei toen "Ik ben zwanger"

Ik zat daar volkomen verbluft. Na ongeveer een minuut vroeg ik: "Is dat waarom hij wegging, omdat je zwanger bent?"

Lucy knikte alleen maar en begon te huilen.

Ik werd nu echt boos, ik was bozer dan ik denk dat ik ooit in mijn leven ben geweest. Mijn beste vriendin had net het nieuws gekregen dat de meeste koppels zo blij zouden zijn om te horen en haar man was net op en vertrok.

'Lucy, wat zei of deed hij toen je het hem vertelde?' vroeg ik bijna bang om het antwoord te horen

'Hij schreeuwde tegen me en zei dat het allemaal mijn schuld was, dat ik wist dat hij geen kinderen wilde en voorzichtiger had moeten zijn. Toen zei hij dat ik het weg moest doen.”

"WAT!!" Ik schreeuwde bijna, nu werd ik echt zo boos dat ik het niet meer onder controle had