De poppenspeler

Ze wikkelde zich in een dekentje, het was zo koud buiten en het was al weken koud buiten, ze kon gewoon niet wachten tot het weer lente werd. Met de deken als cape om haar schouders liep ze richting de provisiekast en zocht een hapje. Er viel niets te knabbelen. Ze zou naar buiten moeten om wat boodschappen te doen, maar het was gewoon te koud om het huis te verlaten, te koud om te rijden. Met de sneeuw die zich tot haar knieën ophoopte, had ze er gewoon geen zin in om in de auto te stappen. Ook al wist ze dat de wegen waarschijnlijk schoon en veilig waren.

Ze vond een blik maïs en vroeg zich af of ze er ovenpopcorn van kon maken, zouden de korrels nog poffen als ze al die tijd in dit industriële suikerwater hadden geweekt? Misschien kan ze de maïs beter bewaren voor het avondeten morgen.

Beneden in de kelder klinkt gerommel.

‘Jaxon ben jij dat?’ Schreeuwde ze. Ze zag haar kat op de bank liggen, ongeïnteresseerd hief hij zijn kop op. Daar was het weer. Peyton werd bang, haar hart begon wild te kloppen, haar hele lichaam trilde van de adrenaline, ze wist niet goed wat ze moest doen.

Misschien moest ze wegrennen, gewoon zo snel mogelijk wegrennen van huis, dat is wat ze wilde doen, maar het was zo koud buiten, en een ander deel van haar spoorde haar aan om daarheen te gaan en een kijkje te nemen, daarheen te gaan zou het volwassen ding zijn om te doen, misschien waren het gewoon een paar dozen die omvielen, of misschien was het een geest, of misschien was er een dakloze daar beneden, op zoek naar warmte en beschutting.

Peyton was gewoon bevroren, ze stond daar met de deken nog steeds om haar schouders gewikkeld en het blik maïs in haar hand staarde naar de kelder.

Er kwam een ​​pluk haar tevoorschijn. schreeuwde Peyton. Onder het haar een gezicht, vriendelijke ogen, gebeitelde kaak, een lichaam, hij droeg een chique pak met een vest en stropdas onder zijn jasje. Toen hij boven was, glimlachte hij alleen maar naar haar.

Peyton was te bang om iets te doen of te zeggen, haar hoofd dwaalde door allerlei scenario’s, maar ze vertrok geen spier.

‘Het spijt me dat ik je heb laten schrikken,’ zei hij. 'Gaat het daar mijn liefste?'

Hij stak zijn hand uit om haar schouder sussend aan te raken. Peyton kroop achteruit waardoor het voor hem onmogelijk werd haar aan te raken, ze botste tegen een stoel en viel kletterend op de grond. Geschrokken liet ze het blik maïs vallen. Het rolde weg. Haar kat schrok van al het lawaai en vluchtte een slaapkamer in. Misschien moest ze ook een slaapkamer in vluchten.

Ze probeerde van hem weg te schuifelen.

‘Kom, kom nu. Wees niet bang.’ Hij legde zijn handen op haar schouder. 'Ik heb iets voor je, iets dat je zal helpen je echt goed te voelen.'

‘Wie ben jij?’ mompelde Peyton ten slotte.

‘Ik ben Micheal Rivers,’ zei hij. ‘Je kunt me voorlopig meneer Rivers noemen, of papa. Hoewel je die test nog niet hebt doorstaan, dus spring misschien niet met het geweer met dat papa-gedoe, laten we me meneer Rivers noemen. '

‘Maar... ik... wie... waarom...' Peyton wist niet eens welke vragen hij moest stellen. Een rilling liep over haar rug en intuïtief trok ze de deken nog strakker om haar schouders. Er was een ondeugende glimlach op zijn gezicht, een kalm vertrouwen alsof hij de situatie volledig onder controle had.

‘Laat me je daar helpen.’ Zei hij. Hij pakte de stoel, greep Peyton bij de elleboog en zette haar neer. Hij schoof een andere stoel bij en ging tegenover haar zitten.

‘Je bent heerlijk meegaand.’ zei hij. ‘Dat is niet nodig weet je. Ik bedoel, het is leuk. Het betekent dat ik je geen pijn hoef te doen, dus dat is in jouw voordeel. Hoe dan ook, je vraagt ​​je af wat ik in je kelder heb gedaan, toch? Het antwoord daarop is heel simpel: het was de beste manier om je huis binnen te komen, aangezien je alle andere ramen zo stevig op slot hebt.’ Hij trok een blauwachtige leren tas op zijn schoot die Peyton tot nu toe niet eens had opgemerkt.

Ze keek rond, nog steeds bang en verbijsterd, maar het leek alsof deze man haar geen kwaad zou doen. Dus... misschien moet ze gewoon opstaan ​​en de politie bellen? Op het moment dat ze opstond, legde hij een hand op haar schouder en duwde haar weer terug in de stoel.

‘Ga zitten.’ zei hij kalm. Hij haalde een klein spuitflesje uit zijn tas dat eruitzag als een kruising tussen een deodorantflesje of een pepperspray.'

‘Maar waarom ben je in mijn huis?’ zei Peyton. 'Ben je wel echt of ben je een geest?'

‘Aah.’ Hij knikte alsof hij Peyton eindelijk begreep, alsof hij op de een of andere manier op die vraag had gewacht. Toch antwoordde hij niet.

‘Ben je een geest?’ vroeg Peyton opnieuw, dit keer met meer twijfel in haar stem. 'Ben je?'

Hij haalde nu een siliconen ademmasker uit zijn leren rug en bevestigde dat aan de spuitfles.

‘Nee.’ zei hij. ‘Geen geest. Ze noemen me de Puppet Master en jij wordt een van mijn marionetten, tenminste als je slaagt voor de test. Ze zijn nogal onvermurwbaar geweest om u te rekruteren, dus de testparameters zijn in uw geval vrij los. Blijkbaar ben je een tactische aanwinst binnen hun sociale mechanismen.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik vind het niet erg, je bent een schatje. Je zou tegelijkertijd een van mij en een van hen kunnen zijn. Je zou de ogres moeten zien die ze me soms toewijzen. Pfff. Dus ben je klaar om met Peyton te beginnen?’ Hij schudde de spuitfles op en neer.

‘Wat?’ zei ze verward. 'Nee! Nee, ik ben niet klaar. Klaar voor wat? Waar heb je het over?'

‘Gewoon ademen.’ Hij zei. Hij richtte de spuitfles in haar richting en liet een snuifje van de spray in haar gezicht spuiten. Het was ongelooflijk sterk en krachtig en even was ze gedesoriënteerd. Temidden van haar desoriëntatie duwde hij het ademmasker met de spuitfles tegen haar neus en mond en liet veel spray in het masker vallen zodat ze kon inademen. Daarna ging het allemaal heel snel, ze werd slaperig en slaperig en ze wist niet eens wat er aan de hand was, er was gewoon een duizelingwekkende wervelende slaap, die haar naar beneden, naar beneden, naar beneden, naar beneden, naar beneden de duisternis in sleurde.

Ze werd behoorlijk geil wakker. Iemand was haar tieten aan het masseren. Nee, haar hele lichaam. Gladde, olieachtige handen die op en neer over haar huid gingen, een gladde vinger die met haar poesje en clit speelde. Ze spreidde haar benen en kreunde, toen begonnen de slaperige wervelingen nog meer te vervagen.

Wacht wat? Wie was hier, ze had niet eens een vriendje, en ze had al maanden niet meer iemand van OKCupid ontmoet. Ze wreef in haar ogen en haar gezicht, maar een hand greep haar pols en trok haar arm weg.

‘O jongen. We kunnen maar beter opschieten.’ zei hij.

Ze kreunde, waarom kon ze niet in haar ogen wrijven. Wachten? Waarom werd ze vastgebonden? Een leren riempje om haar pols gewikkeld en al snel kon ze zich niet meer bewegen. Ze jankte een beetje en opende haar ogen. Ze besefte dat ze in haar eigen slaapkamer was, op de een of andere manier had ze dat niet verwacht. Hoewel had ze anders moeten zijn? Ze herinnerde zich de indringer, de vriendelijke indringer, of was dat misschien een rare droom?

‘Goedemorgen, Peyton.’ zei hij. Hij pakte haar kin vast en zijn vingers drukten tegen haar wangen. 'Hoe voel je je?'

‘Eerrr...?’ mompelde Peyton. 'Verward? Ik denk, misschien als goed. Ik bedoel. Ik voel me goed en redelijk goed uitgerust, maar waarom ben je hier en waarom ben ik vastgebonden en... wacht, zou ik niet bang of boos op je moeten zijn?'

‘Ben je niet bang of boos?’ vroeg hij.

‘Wat is er aan de hand?’ Peyton beantwoordde de vraag.

'Nou, je was sowieso niet het type vlucht of vecht', zei hij, 'gisteren leek je een beetje bevroren.'

‘Gisteren?’ vroeg ze. ‘Maar dat voelt als... een paar minuten geleden.’

'Oké. Ja.’ zei hij. ‘Geen van de poppen heeft dat eerder gezegd, maar ik kan me voorstellen dat de test en de training je interne klok in de war brengen.’

'Welke test? Welke opleiding?’

‘Nou, we moeten zien of je hersenstructuur geschikt is voor onze... hoe zeg ik dit netjes? Onze... suggesties.'

‘En?’ vroeg ze. 'Ben ik geslaagd?'

Hij pakte een notitieboekje en schreef iets op. ‘Weer een A-typische reactie.’ Hij zei. ‘Waarom wil je weten of je geslaagd bent voor de toets? De meeste mensen vragen wat voor suggesties, maar jij... Wie ben jij? Ben je wel echt? Ben je een spion? Werk je voor hen, maakt dit deel uit van mijn functioneringsgesprek? Waarom wilden ze je zo graag dat ze me verschillende testparameters gaven, testen ze een tegenmiddel bij jou om mijn drugs tegen te gaan?

‘Ik weet het niet.’ Ze zei schouderophalend. 'Gewoon een gesprek voeren.'

‘Je bent onderweg langsgekomen, maar niet als het aan mij ligt. Je hebt geluk dat ze de richtlijnen speciaal voor jou hebben versoepeld, maar je zult veel management en versterkingen nodig hebben. Al klaag ik niet.’

‘Ja, dat was je.’ zei Peyton. 'Net nu. Ik hoorde je klagen.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Wees niet brutaal met papa lieverd.'

'Je bent mijn vader niet.'

‘Toch.’ zei hij. 'Ik zal zijn. Wacht nog een paar trainingen en jij bent mijn kleine marionet en ik zal je vader zijn.'

‘Is dit iets seksueels?’ vroeg Peyton. Ze keek rond in haar eigen slaapkamer en zag nu pas alle machines die rond het bed waren opgesteld. Ze moet zich nog steeds een beetje duizelig hebben gevoeld om ze in de eerste plaats over het hoofd te zien.

‘Niet voor hen,’ zei hij. ‘Voor hen is het een kwestie van macht, een kwestie van controle over de bevolking. Met de juiste poppen op de juiste plaatsen kun je een samenleving alles laten doen wat je maar wilt. Stem op de meest schokkende president, stem op een marionettenpresident, koop de stomste dingen. Je zou denken dat ze dit soort technologie gebruiken om van de wereld een betere plek te maken, maar het gaat hen alleen om het geld en de macht. Maar ik persoonlijk vind een beetje poppenseks niet erg.’ Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en glimlachte. ‘Maak je geen zorgen,’ zei hij. ‘De poppen willen het ook, soms zijn zij degenen die me verleiden.’ Hij trok zijn wenkbrauwen veelbetekenend op. ‘Je bent nog lang niet in de buurt van dat niveau, maar uiteindelijk komen we er wel.’

Peyton trok aan haar grenzen, ze wist min of meer dat het tevergeefs was, maar toch moest ze het proberen, misschien kon ze iets krijgen dat knapte of brak. Hij legde een hand op haar buik en duwde haar terug in bed. ‘Begin nu niet.’ zei hij. 'Het is niet realistisch.'

‘Waar heb je het over?’ zei Peyton. 'Hoe bedoel je niet realistisch.'

‘Je geeft een show op.’ Zei hij.

'Nee ik ben niet. Ik wil gewoon weg, hier weg.’

Hij pruilde zijn lippen en maakte een klakkend geluid met zijn tong. ‘Twijfel eraan.’ Zei hij. ‘Je hebt al twee trainingen achter de rug, je bent inmiddels wel verslaafd.’

‘Ik niet.’ Zei ze.

‘Wil je wedden?’ zei hij. Hij bevestigde een infuus aan haar arm en toen maakte hij een injectiespuit klaar, hij stopte de injectiespuit in het infuus. ‘Weet je nog?’ zei hij.

Peyton staarde naar het plastic met de amberkleurige vloeistof erin. ‘Nee?’ zei ze.

‘Vraag ernaar?’ zei hij.

‘Nee.’ Peyton schudde haar hoofd. 'Gewoon nee. Neem dat ding van me af, laat me gaan, ga mijn huis uit, je bent een engerd, je bent een viezerik en...’

Hij zuchtte alleen maar. ‘Ik dacht dat we dit in de laatste training al hadden aangepakt.’ Hij zei. ‘Maar ik neem aan dat je een taaie bent. Laten we je een kleine herinnering geven.' Hij spoot een klein beetje van het medicijn in haar arm, maar er was niet veel nodig. Een gloed van geluk, het voelde zo goed, zo warm en tevreden en kalm en vredig. Het was alsof een deel van haar brein was uitgeschakeld, of misschien was alles uitgeschakeld. Ze kon niet nadenken of zich zorgen maken, er was alleen dat gevoel van perfectie en orde, het gevoel dat alles precies was zoals het moest zijn.

‘Wauw.’ Zei ze. ‘Ik wil me voor altijd zo voelen, voor de rest van mijn leven.’

'Ik weet. Dat heb je me wel duizend keer verteld.'

‘Heb ik dat gedaan?’ vroeg ze. ‘Mag ik meer?’ Ze knikte naar de spuit die nog aan het infuus vastzat, ze kreeg maar een heel klein scheutje van het medicijn, maar wat als hij de hele spuit in haar arm zou loslaten, of in ieder geval nog een grote slok. ‘Meer?’ vroeg ze opnieuw.

‘Nog niet.’ zei hij. ‘We hebben nog ongeveer een uur en een kwartier voordat we aan de derde training kunnen beginnen, als we nu beginnen is alles verpest en moeten we opnieuw beginnen.’

‘Waarom?’ vroeg Peyton jammerend.

'Vanwege het natuurlijke bioritme in je neurologische ecosysteem, als je niet genoeg tijd krijgt om te herstellen van elke training, kunnen we je natuurlijke leercurve niet gebruiken als een mechanisme dat helpt bij het organiseren van de neuropathways.'

Peyton begreep hem niet, dus stopte ze met luisteren, ze verwonderde zich gewoon over deze prachtige gevoelens en staarde omhoog naar het plafond, het was een prachtig plafond. Een plafond dat er had moeten zijn, het spinnenweb in de hoek, de zwarte vlek waar ze vorige zomer een mug had kapotgeslagen, de verkleuring waar een beetje behangplaksel tegen het plafond was gemorst, het was een bewijs van perfectie, al deze onvolmaaktheid vormde samen perfectie.

‘Maar maak je geen zorgen.’ zei hij. Even was Peyton gedesoriënteerd. Hij was hier. Hij was er nog steeds, hij was hier al die tijd geweest, besefte ze. Zijn hand streelde zachtjes haar buik, zijn vingertoppen cirkelden rond. 'Ik weet een leuke manier om die tijd door te komen.'

Zijn hand maakte steeds grotere cirkels totdat hij de onderkant van haar borst aanraakte. Heel even was Peyton blij dat ze geen kleren aan had, toen vroeg ze zich af wat er met haar kleren was gebeurd en toen waren haar gedachten weer volledig in beslag genomen door zijn handen. Met de palm van zijn hand tegen haar borst gedrukt, masseerde hij zachtjes de tepel tussen zijn duim en wijsvinger.

Peyton raakte snel opgewonden, vonken van geilheid schoten van haar tepels naar haar poesje, het was alsof er een seksueel monster in haar poesje wakker werd, een heel oer-, heel dierlijk monster. Haar kutje kneep zichzelf samen. Haar dijen wreven tegen elkaar en ze kon een kreun niet onderdrukken.

‘Alsjeblieft.’ Mompelde ze. 'Alsjeblieft. Meer alstublieft.'

'Wees een braaf meisje.' Zei hij.

‘Papa, mag ik alsjeblieft nog wat.’ Ze was een beetje verbaasd dat ze hem papa noemde. Het gebeurde intuïtief, het klopte op een onbewust niveau, het klopte allemaal, nog een ander deel van haar hersenen was totaal verbijsterd.

‘Alsjeblieft papa. Meer papa.’

‘Meer wat?’ vroeg hij.

‘Meer van alles. Meer van de drug, meer spelen met mijn tepel, meer... meer spelen met mijn poesje.’

‘Wil je dat papa met je poesje speelt?’ vroeg hij plagerig.

‘Ja graag.’ Zei ze.

‘Zo?’ Hij legde zijn hand tussen haar benen en wreef met zijn handpalm op en neer. Haar schaamlippen glibberig, haar klitje tintelde en pulseerde.

‘Ja, dank je.’ Mompelde ze, hoewel die woorden misschien verloren zijn gegaan in haar overmatig gekreun. Hij speelde een tijdje met haar klitje, hij kon haar naar adem laten happen door simpelweg haar klitje tussen duim en wijsvinger te nemen en er zachtjes in te knijpen. Haar geest wervelde van overgave. Ze was van hem, ze wilde van hem zijn, ze wilde zichzelf aan hem geven. Hier wilde ze steeds meer van. Meer van deze opwinding, meer van dit medicijn, meer van zijn aandacht. Ze was zo vervuld van voldoening en tegelijkertijd leek ze naar meer te verlangen.

Een vinger in haar kutje, hij vingerde haar. Ze duwde haar heupen naar voren, in een poging hem misschien te helpen, in een poging hem nog harder en dieper te laten neuken. Haar geest was zo verdoofd en tegelijkertijd was ze volledig wakker en bewust van wat er aan de hand was, het was alsof ze, zonder dat haar gedachten haar afleidden, zich nog intenser en vollediger op de situatie kon concentreren. Focus op de geweldige sensatie in haar poesje.

Ze hijgde en kreunde.

‘Wat zeg je ervan.’ vroeg hij. 'Wat zeg je daarvan.'

‘Dank je papa.’ Mompelde ze. ‘Heel erg bedankt, papa. Ik houd van je.'

‘Hou je van me?’ vroeg hij. 'Je doet?'

Ze knikte enthousiast.

Hij haalde zijn vinger uit haar kutje en pakte zijn notitieboekje. ‘Je houdt van me.’ zei hij. ‘Beschrijf hoe dat voelt.’

‘Nou.’ Zei ze een beetje geïrriteerd. 'Nu hou ik minder van je omdat je je vinger hebt verwijderd.'

‘Dus het was een sekspraatje?’ vroeg hij. 'Je was gewoon geil?'

‘Papa.’ Zei ze jammerend. ‘Ik bedoel, ik weet niet eens wat ik bedoel. Je bent zo perfect als het plafond, ik hou net zoveel van je als van mijn plafond.’

'Dus niet veel.'

‘Integendeel.’ Zei ze gefrustreerd. ‘Ik hou van mijn plafond. Kom nu terug naar bed, wil je? '

Hij klakte een paar keer met zijn tong en schreef iets op in zijn notitieboekje.

'Wat schrijf je nu?'

'Dat je een rare atypische marionet bent.'

‘Nou, je bent een rare atypische papa.’ Zei ze. ‘Dus dat is een match.’

Hij grinnikte en legde uiteindelijk zijn notitieboekje neer. Hij ging met een vinger over haar sleutelbeen tot aan haar navel.

'Wil je papa's vinger of zijn pik?'

‘COOOOOOOOCK.’ Riep ze enthousiast. 'KIK, KIK, KIK, KOK, KAK.'

Hij glimlachte en gespte zijn broek los. Even later zag ze de mooie roze pik naar voren stuiteren. Ze kon zich niet herinneren het eerder te hebben gezien, maar het voelde vreemd vertrouwd aan, de schattige gekrulde schaamhaartjes, de welving, het glimmende paarse uiteinde.

Toen hij bovenop haar klom en de lul in haar kutje liet glijden, ging er een rilling van voldoening door haar lichaam en slaakte ze een grommende kreun. Haar heupen schommelden om hem aan te moedigen, haar ademhaling oppervlakkig en snel.

‘Dank je papa.’ Zei ze. 'Dankje, dankje, dankje. Ik houd van je. Ik houd van je. Ik houd van je.'

Hij duwde ritmisch. Het was een betoverend ritme, het perfecte ritme. In en uit, in en uit. Ze vond het geweldig om zijn pik naar binnen te voelen glijden, en ze verwonderde zich toen hij weer naar achteren gleed, want dat betekende dat er niet veraf een nieuwe duw naar voren was.

Ze gaf zich helemaal over aan het moment, het was alsof alle momenten in de tijd zich ophoopten in dit ene fragment, en alsof dit fragment resoneerde in alle momenten in de tijd. Dit was waar alles om draaide, dit was de zin van het leven, niet alleen de zin van haar leven, de zin van het universum. Het is allemaal ontstaan ​​om dit moment te vergemakkelijken.

‘Wees een braaf meisje.’ Fluisterde hij. ‘Papa gehoorzamen.’ Hij hijgde, zijn adem streelde haar oor, haar oorlel. ‘Kom voor papa. Klaarkomen in 3...2...1... nu.’

Het was alsof haar lichaam ontplofte. Haar kutje verkrampt en krampachtig en straalt plezier uit door haar hele lichaam. Haar ruggengraat was ook aan het klaarkomen, haar tepels, haar mond, alles. Alles! Haar hersenen kwamen tot een orgasme alsof ze nog nooit eerder een orgasme hadden gehad. Elke gedachte was een nieuw orgasme, een nieuwe explosie van orgasmen.

Ze kreunde hevig en ze merkte nauwelijks dat hij ook aan het klaarkomen was. Dat hij zich opspande en kreunde en zichzelf naar binnen duwde, terwijl zijn trillende pik haar kutje vulde met sperma.

Haar orgasme vervaagde maar langzaam en zelfs toen het uit haar lichaam leek te zijn verdwenen, was er nog steeds een gevoelloze voldoening in haar hersenen. Ze had niets nodig. Ze wilde niets. Ze kon zich gewoon overgeven aan de stroom van het leven, aan de situatie, aan hem.

‘Braaf meid.’ zei papa. Hij pakte wat tissues en maakte eerst zichzelf en toen haar schoon. Hij deed zijn broek weer aan. Hij leek niet zo onder de indruk van het moment als zij. Hij leek er eigenlijk nogal blasé over te zijn.

‘Voelde je je niet goed?’ vroeg ze. Hij keek haar in het gezicht en glimlachte. ‘Ik voelde me geweldig, bedankt voor het vragen.’ Hij zei. 'Jij bent de enige die ooit naar mijn plezier heeft gevraagd, weet je dat?'

‘Ik ben een rare atypische marionet.’ zei Peyton terwijl ze de woorden van haar vader tegen hem herhaalde.

‘Dat ben je inderdaad.’ zei hij. ‘Het is trouwens tijd voor de derde training.’ Hij keek even op zijn horloge. 'Als ik je losmaak, wat denk je dan dat er zal gebeuren?'

Peyton haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet?’ zei ze.

'Denk je dat je zult proberen te ontsnappen en weg te rennen, of denk je dat je de spuit zult pakken en de zuiger naar beneden zult drukken om de rest van het medicijn te krijgen?'

Ze trok haar neus op en begreep de vraag niet echt. ‘Spuit natuurlijk.’ Zei ze. Hoe kon hij daar zelfs maar aan twijfelen.

‘Je realiseert je wel dat door jezelf met dat medicijn te injecteren, je hersenen extreem ontvankelijk voor mij worden en je gehersenspoeld wordt tot een marionet.’

‘Ik vind het heerlijk om je marionet te zijn.’ Zei ze.

‘Nou, je zou niet bepaald mijn marionet zijn. Ik zou je Puppet Master zijn en ik zou je trainen en controleren en de training af en toe versterken, maar technisch gezien zou je bij hen horen.'

‘Wie zijn dat?’ vroeg ze.

‘Mijn bazen. De rijke en machtige kerels die de samenleving beheersen door het strategisch gebruik van marionetten of burgeragenten of hoe je ze ook wilt noemen.' Terwijl hij over zijn bazen sprak, maakte hij haar polsen los, en zodra haar hand vrij was, reikte ze naar haar. de spuit en duwde de zuiger naar beneden. Ze zag het merendeel van de amberkleurige drugs in haar arm verdwijnen, een golf van duizeligheid. Een golf van euforie. Haar lichaam werd overspoeld met geluk en haar brein stopte gewoon. Ze zakte weg in de matras en verwonderde zich gewoon over de extatische zweverigheid, de tijd stopte, of het gebeurde allemaal tegelijkertijd, ze was overal en nergens.

‘Je vergeet een beetje.’ Hij gebaarde naar de spuit.

Ze was er vrij zeker van dat ze niets was vergeten, dat zou ze ook niet zijn, ze wilde er tot de laatste druppel van genieten. Er was een nieuwe injectiespuit aan haar infuus bevestigd. Deze had een kleurloze vloeistof in plaats van de amberkleurige vloeistof. Toch boog ze zich voorover en drukte alles in haar infuus. Alles vervaagde snel. Ze wist niet meer wat er om haar heen gebeurde. Haar gedachten tollen, ze voelde zich zo slaperig, zo slaperig en gevoelloos. Dit nieuwe medicijn lokt haar de duisternis in tot een diepe gedachteloze slaap.

---