De aanraking van de vrijheid

Ryan

Het meer overspoelde het landschap, glinsterend en glanzend met de kleuren van de omgeving. Het beantwoordde de blik van de hemel met een eigen koorts, dieper in kleur naarmate het verder reikte. Het groenblijvende bos dat het water omringde, liet in hun schaduw een diepgroene vlek op het water achter - alsof het je eraan wilde herinneren hoe ver je werkelijk van de wereld verwijderd was. Golven, opgewoeld door de bergwind, klotsten tegen de kust. Het gestage ruisen van het water werd alleen onderbroken door de echo's van spelende kinderen en het geschreeuw van opgewonden meerbezoekers, die net als hij hier de wildernis in waren gegaan voor de zomer.

Ryan was niet de meest wijze man en ook niet de beste man, zijn bierbuik had zijn plaats verdiend, hoewel niet uitgebreid. Het hing net genoeg uit om hem ervan te weerhouden trots te zijn op zijn lichaamsbouw. Als zodanig zat hij aan de oever en keek toe hoe degenen die meer comfort in hun eigen huid hadden verdiend, in het gletsjermeer doken en dartelden.

Hij staarde verlangend omhoog naar de toppen daarboven, de machtige pilaren van rots en stof die deze diepe vallei omsloten door hun schaduw. Terwijl hij heen en weer schoof in zijn campingstoel, vingen zijn ogen een glimp op van zijn dochter, Emily – ze was net uit een lange tijd onder water tevoorschijn gekomen. Haar buurtvriendin, Kim, zat tegenover haar en duwde met haar handen een fontein met water naar buiten. Emily reageerde met een schreeuw en zwaaide zelf in de richting van haar vriendin. Ze giechelden even later terwijl ze halfslachtig rondspatten.

Overal om hem heen liepen vrouwen en mannen wier lichamen legendarisch waren. De strakke broek en onthullende badpakken trokken aan Ryans emoties. Je kunt een man beschaven - maar je kunt de fantasieën nooit wegnemen - en de fantasieën waren springlevend. Hij voelde die delen van zijn lichaam warm worden en tintelen met het menselijke landschap dat aan hem voorbijging - wat zou hij graag 20 jaar jonger willen zijn, in staat om een ​​van deze ongerepte schoonheden naar zijn bed te lokken. Maar die dagen waren allang voorbij - op 39-jarige leeftijd was hij gewoon weer een sukkel op het strand, kijkend naar de achterhand van jongere vrouwen. Hij slaakte een zucht – hij was een van hen – de mannen die ervoor zorgden dat vrouwen zich ongemakkelijk voelden.

Zijn dochter stapte uit het meer, haar huid glinsterend in de zon. Ze lachte terwijl ze met haar vriend sprak. Haar bikini was nauwelijks iets, ze bedekte haar borst met een apparaat dat zo klein was dat het alleen haar tepel aan het zicht onttrok, haar ronde mollige borsten waren open en verleidelijk voor iedereen die naar haar staarde. Knarsend keek Ryan weg – deze fantasieën begroef hij diep waar niemand ze kon vinden – zelfs hij niet. Maar hij voelde zijn lichaam tegen zijn wil op haar reageren. Haar prachtige blonde haar viel, zelfs doordrenkt met meerwater, perfect om haar schouders, haar billen waren net zo prominent als haar voorkant en borrelden achter haar uit, bedekt door slechts een sliert regenboogkleurig nylon. Hij voelde de tintelingen zijn onderwereld prikkelen. Nogmaals, hij dwong dergelijke fantasieën naar beneden.

Hij had wat verlichting nodig, iets om de spanning los te laten. Hij zou vannacht in dezelfde tent slapen als zij en had geen zin om die tijd met pijn voor haar door te brengen. Ze hadden de komende dag een wandeling van 22 kilometer voor de boeg en hij zou zijn slaap hard nodig hebben. In de veronderstelling dat hij snel zijn behoefte in de tent kon doen voordat zijn dochter hier klaar was, pakte hij zijn stoel terwijl hij opstond en vouwde hem op. Hij had maar tien minuten alleen nodig en dan zou alles goed komen – behalve dat zijn vrouw hen over een paar dagen thuis opwachtte, en zij zou, als de sterren goed uitgelijnd waren en er genoeg geiten geofferd waren aan de oude goden, hem misschien helpen met zijn behoefte aan wat geslachtsgemeenschap.

Emily

De koude steek van het bergmeer beet als duizend boze naalden in haar benen. De dag was bloedheet onder het brullende zonlicht dat op haar neerdaalde en de twee sensaties leken elkaar ergens in het midden gelijk te maken. Kim, die haar levenslange kampeermaatje en jeugdvriendin was geweest, stond achter haar toe te kijken. Emily draaide zich om en zwaaide naar haar vader, die zijn stoel had gepakt en op weg was naar de tent. Een klein dieptepunt vulde haar ziel - hij had last gehad van de afgelopen paar dagen wandelen. Ze had menig nachtmerrie gehad waarin hij haar vertelde over een gruwelijke terminale ziekte die hem overkwam. Ze schudde het snel van zich af en wendde zich weer tot haar vriendin.

"Hey m! Ben je klaar in het meer? Kim belde.

"Ja, voor een tijdje."

Kim plonsde naast haar uit het water en ving de aanblik op van Emily's vader die verdween in de zwaar beboste camping. Ze giechelde en hing zich moeizaam over haar vriendin heen. Emily, met een terugkeer, duwde haar weg.

"Hij leek de afgelopen dagen van streek."

Kim sloeg Emily's gespierde middenrif en giechelde opnieuw: 'Ik kan me niet voorstellen waarom, meid. Je bent de grootste plagerij op deze plek.

"Jakkes!" Emily antwoordde: "Dat is walgelijk."

"Nee, dat is het niet, het is volkomen natuurlijk - maak je nu geen zorgen - er zijn een paar korte wandelingen in de buurt als je er een wilt maken - laat het zweet stromen voor nog een duik in het meer."

Emily wierp een blik op haar vader, die nu uit het zicht was verdwenen: "Ja, ik moet gewoon betere schoenen pakken."

"Je zou het misschien wel kunnen redden, voor je vader?"

'Waarom zou het hem iets kunnen schelen? Ik heb alleen mijn laarzen nodig.”

Voordat Kim kon antwoorden met een van haar insinuerende antwoorden, hoe provocerend Emily ze ook vond, liep ze naar de tent om haar wandelschoenen te pakken en samen met Kim de wildernis in te trekken. Als het zoiets was als vorig jaar, bracht een boswandeling, alleen, met Kim altijd iets spannends. Sinds Kim naar de universiteit was gegaan, was ze opener geworden tegen Emily over bepaalde aspecten van haar lichaam die geen van beiden eerder had besproken. De kleine demon liep een jaar voor op Emily op school - en M (haar bijnaam uit haar jeugd die tot op de dag van vandaag voortduurt) ging aan het einde van de zomer net naar de universiteit - een eerstejaarsstudent met heldere ogen en borstelige staart.

Ryan

Hij ritste de tent achter zich dicht en ging op zijn slaapzak liggen. Zijn geest flitste met de beelden van zijn dochter. Hij trok een grimas van verlegenheid – ook al kon niemand echt in zijn hoofd kijken. Dergelijke gedachten konden het beste worden overgelaten aan de diepe schuilhoeken van zijn naleving. Maar toen ze haar lichaam zag glinsteren van het water van het meer: ​​zo perfect gebogen met zulke perfecte randen en lijnen, had ze als een van de nabijgelegen alpenbronnen naar de oppervlakte gebracht. Zijn lichaam tintelde weer van de gedachten toen zijn mannelijkheid oprees om ongemakkelijk zijn badpak naar buiten te duwen. Hij was niet begiftigd met de grootste van het hele land, maar met een lengte van twintig centimeter stak hij opvallend uit zijn zwempak.

Hij fronste zwaar - er waren een aantal aantrekkelijke vrouwen over wie hij kon fantaseren - zijn geest zou er zeker een van kunnen kiezen. Een die hem niet beroofde van het kleine beetje morele waarde dat hij dacht te hebben. Ondanks zijn beste pogingen om de beelden die zijn fantasie overstroomden om te buigen, bleef zijn geest ze produceren: van haar hijgend van plezier, van zijn handen op haar lichaam - grijpen en knijpen in die geweldige borsten.

Uiteindelijk gaf hij toe en besloot dat hij deze beelden net zo goed kon laten rusten door de spanning die in hem kookte te verlichten. Daarmee maakte hij de veters van zijn pak los en trok het klittenband uit elkaar, waardoor zijn lid los kon komen van de kleding. Het was al half rechtop. Hij streelde het met zijn duim en wijsvinger totdat het in volle mast stond - het is een diepe paddenstoeltop vrij van zijn voorhuid. Slijmerige, heldere vloeistof sijpelde uit de kloof in het midden – elke druppel was een manifestatie van zijn verlangens. Toen greep hij het vast - zelfs toen hij begon te aaien, werd zijn geest overspoeld met de vreselijke beelden die hij opriep. Wat waren ze lief. Elke slag bracht ze tot leven – al snel zou hij ze als ongewenst vergif naar buiten morsen – maar het plezier was onontkoombaar.

De sensatie, stelde hij zich voor, terwijl zijn handen over Emily's jonge tedere lichaam gingen, deed zijn hart sneller kloppen van verwachting. De gedachte haar borsten tussen zijn handen te voelen, ze nodig te hebben zoals hij zou doen. Haar brutale tepels tegen zijn handpalmen voelen drukken. De warmte van haar binnenkant terwijl hij zijn vingers in haar zou laten glijden - of zijn pik! Zijn lid tikte in zijn handen, wanhopig op zoek naar de realiteit van de verbeelding.

Toen kwam haar stem "Papa!" Ze riep: "Papa!"

Zijn geest kwam als een razende uit zijn verbeelding. Dat was haar echte stem! Oh om hardop te huilen - kon hij geen tien minuten krijgen! Met de snelheid van een panter en de efficiëntie van een krankzinnige das stopte hij zijn pik weer in zijn broek, terwijl hij het klittenband aan elkaar plakte, zelfs toen de tent opengeritst werd.

"Wat is er, jochie?" Ryan belde.

Emily's zachte gezicht kwam in zicht, haar diepblonde haar omlijstte haar prachtige blauwe ogen. Terwijl ze zich voorover boog, kon hij haar decolleté zien – nee, haar hele boezem spreidde zich voor hem uit terwijl ze haar hoofd naar binnen dook. Het klittenband gaf een heel klein beetje mee.

"Ik heb mijn laarzen nodig, Kim en ik gaan wandelen?"

"Zo gekleed?" Ryan fronste zijn wenkbrauwen.

"Ja waarom niet?" Ze pakte haar wandelschoenen en stond op met haar perfecte decolleté mee: 'We willen ons in het zweet werken voor nog een duik. We zullen niet ver gaan.”

"Ok - wees verantwoordelijk en geef mij niet de schuld als je levend wordt opgegeten door muggen!"

"Ik doe het niet - we gaan insecten spuiten voordat we gaan," Ze dook weer naar beneden, "En papa, je gulp is open."

Ryan controleerde de regenvlieg boven hem: "Het lijkt goed."

"Andere vlieg." Ze glimlachte en liep weg.

Ryan wierp een blik op zijn broek, die uit elkaar was gevallen door het energieke dansen van zijn leden. Had Emily zijn penis gezien. Zijn hart klopte van verwachting, opwinding en angst. Hij moest afmaken, het zou niet lang moeten duren. Vooral toen hij haar perfecte achterwerk zag wegmarcheren. Hij reikte naar beneden om zijn lichaam vast te pakken toen Ericks stem echode.

"Hé Ryan, mijn man, mag ik om wat hulp vragen."

Ryan keek op terwijl hij zijn keiharde pik terug in zijn broek duwde en hem met een snelle knoop verzegelde. Erick was de vader van Kim. De padvindercoach en de voetbalcoach van de middelbare school. Al met al was hij een goede en eerlijke man, maar hij had gewoon een slechte timing.

"Reken maar," riep Ryan terwijl hij zijn tent openritste, omdat hij geen overwinning en geen opluchting had behaald, "Wat heb je nodig."

"Sorry man was je aan het dutten?"

'Nee, je bent goed. Wat kan ik voor je doen?"

"Kim is weggevlucht met je kleine demon en heeft me alleen achtergelaten om een ​​kamp op te zetten, kan wel een extra lichaam gebruiken om mijn tent overeind te houden."

Ryan knikte: 'Natuurlijk baas.'

Hij vervloekte de dag, hopelijk kon hij zijn behoefte doen voordat Kim en Emily terugkwamen. Iets dat hem ervan zou weerhouden om nog meer van deze vervelende fantasieën te hebben – vervelend maar o zo lief. Hij huiverde en liep naar Erick toe om hem een ​​handje te helpen.

kim

Kim draaide Emily rond. Haar rug was glad en zacht. Ze wilde het strelen en kussen, maar ontdekte dat Emily van een andere overtuiging was. In plaats daarvan spoot ze de deet over de soepele huid. Nadat de spray haar in een giftige glans had gehuld, ging ze door het blik terug in haar tas en draaide zich om naar het bos.

De pijnbomen rezen boven hen uit, dicht op elkaar gepakt door hun jeugd. Twintig jaar geleden had een brand over deze streken gewoed en hun voorouders verwoest. Nu stonden ze weer rechtop, groeiend naar binnen waar een vuur had geprobeerd te doven. Ze dacht dat het Bowman-meer 11 kilometer lang was, dus het was onmogelijk dat ze tegen het vallen van de avond de kop ervan zouden bereiken, maar een stevige wandeling naar de Numa-vuurtoren zou wel eens de juiste plek kunnen zijn - vooral als ze op zoek waren naar werk. een zweet. De zon hing door haar vastberadenheid rond 4 uur aan de hemel.

"Laten we Bowman Lake naar Numa brengen, als we tegen die tijd niet zweten, zullen we een uur omhoog Numa beuken," verklaarde ze terwijl ze zich tot haar vriend wendde.

"Klinkt goed."

Daarmee vertrokken de twee meisjes met alle haast op weg - in de hoop op nog een duik in het machtige Bowman-meer. Het gebladerte was zwaar, zelfs eind juli. Dikke overhangen en hoge bomen omsloten het pad in een koele omhelzing. Een zacht briesje ruiste over het machtige meer. De rimpelingen doken over de kust. Een man in een kano nam het water over zijn boeg toen hij te haastig van achteren peddelde. Het meer was als een blootgelegde emotie, dacht Kim, het woelde en draaide en barstte los in een fractie van een paar seconden, tot enkele ogenblikken later, met de aanhoudende vertakkingen die tegen het bassin kabbelden.

"Ik zag het?" zei Emily uitvoerig terwijl ze het pad afmarcheerden.

"Zag wat?"

"Zijn, weet je - zijn ding."

Kim lachte: 'Zijn ding? Vind je dat leuk of hebben we het over iets anders?'

"Dat ding." Emily versnelde haar pas en naderde Kim.

"Wat voelde je? Iets? Wat zei je?"

'Je gulp is open,' liet Emily haar hoofd hangen.

Kim grinnikte nog een keer: "Niet slecht - was het mooi, groot, mollig - zou je erop willen rijden?"

"Ewww" antwoordde Emily, "Waarom gaan je hersenen daar altijd heen?"

"Misschien zien mijn hersenen iets voor de hand liggend," grinnikte Kim, "Behalve dat het niet is zoals jij alleen, is het geen onnatuurlijke reactie om opgewonden te raken door bepaalde elementen van de mannelijke lichaamsbouw."

"Hij is mijn vader." Emily protesteerde, "dat maakt het anders en verboden terrein."

'Het maakte het verboden terrein voor stammenmensen, hè? Toen wij, als soort, in groepen van tien of twintig waren geclusterd, ineengedoken in grotten.

"Maar we zijn beschaafd."

Kate dook onder een tak door: 'We martelen mensen, we voeren oorlogen om olie, een zesde van onze vrouwen is het slachtoffer van verkrachting, en Amerika is de facto een oligarchie, en wil je het hebben over beschaafd? Kom op meid - we zijn halfbeschaafde apen met machinegeweren en nucleaire raketten. Liefde is zeker geen slechte zaak; consensuele seks is dat ook niet. Het maakt niet uit met wie – en ik zie je blikken naar hem – ik ben niet blind.”

Kim draaide zich van de kloof van het Numa-pad af toen ze hoogte begonnen te krijgen. Dit was niet de eerste keer dat ze de taboe-speech hield: ze had eerder in haar leven een ervaring gehad die haar ertoe bracht de grens tussen goed en fout te heroverwegen. Geluk, besloot ze, is niet iets dat door de overheid moet worden gereguleerd: ongeacht de bedoeling erachter. Maar afgezien van haar politiek, wist ze dat Ryan leed.

"Het was leuk." Emily antwoordde ten slotte: "Maar dat zal nooit gebeuren."

‘Weet je wat, meid,’ draaide Kim zich om op het pad, ‘je zit vanavond op zijn schoot in plaats van op die boomstam – ik garandeer je dat je dat ‘ding’ weer zult voelen. Als je dat doet, weet je dat het zal gebeuren.

"Serieus?"

“Hoe serieus ik ook ben, ik weet dat het een grote stap is, dus doe het rustig aan en geniet ervan. Je hebt deze reis grotendeels voor jezelf en geeft me het teken en ik haal mijn vader uit je haar.